Sponsor: mentor doładowany

Dorastałem w rodzinie sześciu sióstr w ponurym zakątku Walii. Po drugiej stronie wybrzeża kopalnie były zamykane; bezrobocie oscylowało na poziomie 28 procent. Kiedy byłem młodą dziewczyną, nie mogłem się doczekać: może mógłbyś dorosnąć i poślubić bezrobotnego górnika?
Ale mój ojciec, facet z klasy robotniczej, miał wielkie plany dla swoich córek. Kiedy miałem 13 lat, zabrał mnie do Cambridge w Anglii, aby pokazać mi jeden z najpiękniejszych i najbardziej prestiżowych uniwersytetów w Europie. „Jeśli ciężko pracujesz, możesz iść tutaj.” Jego głos był twardy. „Obiecuję ci, dziewczyno, Cambridge University zmieni twoje życie.” Byłem zahipnotyzowany.
Rada mojego taty była dość prosta. Ale czy to było realistyczne? Jaką mam szansę się dostać? Uczęszczałem do gimnazjum trzeciej klasy. Miałem niewiele wiedzy o świecie. Do tej podróży nigdy nie jadłem w restauracji ani nie zatrzymałem się w hotelu.

Na szczęście dostałem ofertę nieoficjalnej pomocy od Gwen Jones, mojej nauczycielki angielskiego w liceum. Powiedziała mi, że mam potencjał i że przypomniałem jej o młodości, a ona poprowadziła mnie przez studia, oferując cenne porady. Byłem wdzięczny za jej praktyczną pomoc, ale tym bardziej za jej wiarę we mnie. A jej wiara się opłaciła: wygrałem wstęp do Cambridge. Nawet wtedy wiedziałem, że nie zrobiłem tego sam. Wiele zawdzięczałam mojemu tacie i pannie Jones.
Biorąc pod uwagę to doświadczenie, pomyślałbyś, że nigdy nie zapomnę wartości adwokatów. Ale ja to zrobiłem. Kiedy zacząłem swoją pierwszą pracę jako asystent profesora ekonomii, spędziłem niewiele czasu, kształcąc starszych członków wydziału. Myślałem, że mój postęp polega na dobrym wykonywaniu mojej pracy. (Zdobyłem nagrody za nauczanie i pisanie.) Mimo to, kiedy zacząłem pełnić obowiązki, zostałem pominięty. Dlaczego nie rozumiem, że potrzebuję kogoś, kto by mi pomógł, szczególnie na początkowych etapach superkonkurencyjnej kariery?
Kiedy przegrupowałem się i próbowałem wymyślić, jak wymyślić nowe życie zawodowe, jedno było pewne: teraz zdałem sobie sprawę wspinanie się po drabinie na dowolnym polu wymagało intensywnego wsparcia ze strony starszej osoby o ciężkim i wpływowym charakterze: sponsor. Sponsor to ktoś, kto wierzy w twój potencjał i jest gotów postawić na ciebie, kto aktywnie opowiada się za następną promocją lub stanowiskiem, który zachęca do podejmowania ryzyka i ma twoje plecy. Mentorzy są wspaniali. Wspierają cię, oferują empatię i ramię do płaczu oraz budują twoją pewność siebie. Ale kiedy naprawdę potrzebujesz przyspieszenia kariery, mentorzy mogą nie wystarczyć.
Znalezienie takiego sponsora nie było łatwe. Ale w końcu zapaliłem Harveya Pikera, dziekana School of International Affairs na Columbia University. Poznałem Pickera poprzez moje nauczanie, a on był moim wielkim fanem. Podzieliliśmy się nawet instruktorem w języku portugalskim i zamiłowaniem do portugalskiej muzyki ludowej. Zaraz po mojej klęsce na rynku pracy spotkałem się z nim i od razu doszedłem do tego: czy mógłby mi pomóc w znalezieniu nowej pozycji? Nie tylko reagował; otworzył mi kilka ważnych drzwi, co było wszystkim, czego potrzebowałem. Miesiąc później rozpocząłem nową karierę jako dyrektor wykonawczy organizacji non-profit. Możliwe, że mógłbym skorzystać z tej okazji bez Harveya - ale byłoby to o wiele trudniejsze i zajęłoby dłużej. Właśnie dlatego mówię teraz każdej kobiecie, która chce wspiąć się na wyższy szczebel drabiny kariery, aby znalazła własnego sponsora. Nikt na tym świecie nie może dokonać wielkich rzeczy, jeśli nie ma silnej osoby w swoim kącie, która by ich pociągnęła. To lekcja, której nigdy nie zapomniałem.
Sylvia Ann Hewlett jest dyrektorem generalnym i prezesem organizacji non-profitCentrum Innowacji Talentów, w Nowym Jorku i autor 10 książek non-fiction. Ten kawałek jest dostosowany do jej najnowszego,Zapomnij o mentorze, znajdź sponsora, która zostanie wydana we wrześniu 2013 r.