Nowe, łatwe, poparte nauką sposoby na zresetowanie zdrowia psychicznego i fizycznego, według redaktora naczelnego Real Simple

Łzy jeszcze nie wylewały mi się z oczu, ale najwyraźniej pokazywałem szkliste, odległe spojrzenie, na które przyszła moja rodzina zadzwoń „Twarz mamusi do płaczu”. Mój mąż Steve, siedzący naprzeciwko mnie przy naszym kuchennym stole, trzymał widelec w połowie drogi do swojego usta. Moja 16-letnia Olivia odetchnęła: „Och, nie znowu”. I ich bliźniaczka Sophia, której humor rozbroi wielu Mamusia załamała się, udała, że ​​nacisnęła Video na swoim telefonie i powiedziała sucho: „Rodzinny obiad z hasztagiem, emoji szczerzące zęby”.

Dzisiejszy spust? Olivia nie nawiązywała ze mną kontaktu wzrokowego. Próbowałem się połączyć, ale oni patrzyli na swoją siostrę, odpowiadając na moje pytania otwarte. (Zaplanowałem je!) Poczułem znajome mrowienie rozpaczy i pomyślałem: „Liz, nie bierz tego do siebie”. Przypomniałem sobie, że z punktu widzenia rozwoju to normalne, że nastolatki odrywają się od mam. Zaniepokoiła mnie intensywność i surowość mojej reakcji. Jasne, byliśmy w pandemii, ale to nie były wczesne dni, kiedy wszyscy byli zestresowani, przestraszeni i smutni. To był rok w. Przez cały dzień byliśmy od siebie o półtora metra. Czy nie powinniśmy być bliżej niż kiedykolwiek?

Pętla samorozmowy wyglądała mniej więcej tak: „Liz, twoje potrzeby po prostu oddalają dzieci. Zachowuj się tak, jak robiłeś, gdy podkochiwałeś się w szóstej klasie Tima Bulmana – jakbyś nie chciał spędzać z nimi czasu każdym włóknem swojej istoty. Czekaj, to jest nieuporządkowane i głupie. Fuj. Dlaczego nie możesz po prostu odpocząć? Ponieważ chcesz przytulnych rytuałów, które mają wszyscy inni. Wspólne gotowanie, żywe i znaczące przekomarzanie się, które wszyscy będziemy pamiętać za dziesięciolecia. Czy łamigłówka jest za dużo, o którą można prosić?” Mój wewnętrzny monolog był wręcz zawstydzający. Potrzebowałam pomocy – im bardziej holistyczna i profesjonalna, tym lepiej – ponieważ emocje przy obiedzie były tylko wierzchołkiem góry lodowej.

Za moim radosnym wyglądem na telefonach Zoom czułem się ospały, marudny i skrzypiący. Miałem ból w dolnej części pleców i ogólne napięcie od siedzenia (nieprawdaż wszyscy?), ale naprawdę się zaniepokoiłem, kiedy zacząłem wydawać ekstrawagancki dźwięk „uu” za każdym razem, gdy wsiadałem lub wstawałem z krzesła. Zegar mógłbym nastawić przed godziną szesnastą. cisza, naznaczona intensywnym łaknieniem cukru, któremu z chęcią bym się poddała, a następnie niemożność utrzymania otwartych oczu, gdy dzień zbliżał się do kolacji, najmniej lubiany przez wszystkich godzina. Zabawa.

Następnie: „Przestań narzekać na drobne bóle. Pomyśl, jak muszą się czuć pierwsi ratownicy! Twoja rodzina jest zdrowa i bezpieczna – kontynuowałem, w rodzaju niewspierającej przemowy, która zmusiłaby mnie do ucieczki w góry, gdyby pochodziła od kogokolwiek innego niż ode mnie. Jednak moja prawda była prawdziwa. Czułem się wyczerpany, a teraz zbliżało się normalne życie, z założeniem powrotu do biura, że ​​będę nosić sztywne ubranie i zachować czujność przez osiem (plus) godzin dziennie.

Och, ale jest coś więcej: na wcześniejszych treningach brakowało mi tchu. I chociaż nie przeszkadzało mi 30 funtów, które przybrałem po trzydziestce (pewność ciała, tak!), osobiście wziąłem dodatkowe 10 funtów wagi pandemicznej. „Nie ćwiczysz wystarczająco ciężko. Oprzyj się ciasteczkom!”, mówiłem sobie.

Potem dostałem e-mail z miejsca o nazwie Sensei pytam, czy chciałbym usłyszeć, w jaki sposób technologie zdrowotne mogą prowadzić do zmian behawioralnych unikalnych dla twojego umysłu i ciała. Czy chciałem się spotkać? Chłopcze, czy ja.

W 2017 roku, kilka lat po śmierci ich wspólnego przyjaciela Steve’a Jobsa, naukowca i lekarza Davida Agusa, MD, i potentat technologiczny Larry Ellison zapytał: Dlaczego opieka zdrowotna nie może wykraczać poza leczenie chorób i skupić się na zapobieganiu? to? Dlaczego na podstawie danych (zebranych z urządzeń śledzących, czujników tlenu, badań krwi i sesji biofeedbacku) nie możemy zidentyfikować problematycznych zachowań, zanim doprowadzą one do choroby? Co więcej, dlaczego nie potrafimy zidentyfikować nawyków, które dają teraz zdrowie i szczęście, a później mniej chroniczną chorobę? Kiedy jesteś miliarderem, takim jak Ellison, który posiada większą część hawajskiej wyspy, i pionierskim lekarzem onkologiem, takim jak Agus, możesz.

Sensei to marka wellness z siedzibą w Santa Monica w Kalifornii, która ożywia swoją filozofię w jednym z najpiękniejszych kurortów na świecie: Four Seasons na hawajskiej wyspie Lanai. (Tej zimy w Kalifornii zostanie otwarte drugie miejsce odosobnienia).

To połączenie wymarzonych miejsc i danych. Wiara stojąca za Sensei jest taka, że ​​jeśli ludzie osiągną świadomość doświadczalną („Czułem X, kiedy zrobiłem Y”) w relaksującym miejscu, zapalą się iskry zmiany. Podczas gdy wszystko, łącznie z językiem używanym na lekcjach współczucia dla siebie, jest poparte nauką, dyrektor generalny Sensei, Kevin Kelly, podkreśla wartość ucieczki. „Jeśli dasz ludziom bezpieczne emocjonalnie miejsce i pozwolisz im zrzucić okleinę”, powiedział mi, „będą słyszeć swój najlepszy głos”. Jego Standardowa mowa spa, oczywiście, ale wzmocniona przez nakładkę techniczną, była intrygująca i dała mi pewność, że dania na wynos się utrzymają.

Kelly zaprosiła mnie do Lanai. Zainteresowani nauką, życiem i przekazywaniem naszym czytelnikom najnowszych i najbardziej zaufanych poglądów na temat fitness, odżywiania i zdrowia psychicznego, zapisałam się do Programu Optymalnego Samopoczucia, ze wszystkimi jego dzwonkami, gwizdkami, ocenami i przewodnictwo. Natychmiast otrzymałem opaskę na nadgarstek Whoop, która rejestrowała wszystkie moje dane biometryczne przez trzy tygodnie 24/7. Wyniki poinformują mój program. Mój przewodnik, Kelly Georgiou, zadzwonił, aby przeprowadzić ze mną wywiad na temat moich celów na odosobnienie (wyrównanie huśtawek energii, zrzucenie „uu” i zmniejszenie wagi). Ułożyła mój pięciodniowy plan wellness, podczas gdy ja spakowałem się i przetestowałem na Covid przed moją wizytą pod koniec kwietnia.

Pierwszego ranka Georgiou i zespół szturchali mnie, szturchali i analizowali. Zostałem nakłuty palcem za poziom cholesterolu i cukru we krwi. Mój poziom tkanki tłuszczowej, masy mięśniowej i nawodnienia został oceniony na analizatorze składu ciała. 10-punktowa ocena sprawności sprawiła, że ​​wstałem z pozycji ze skrzyżowanymi nogami, zeskoczyłem pionowo z miękkiej maty, ściskając metal zacisk i biegam na bieżni z plastikowym wężem przywiązanym do twarzy, aż osiągnąłem stan beztlenowy poziom. (To była ocena VO2 max, test tego, ile tlenu używam podczas ćwiczeń.) Georgiou zsyntetyzował moje wyniki z pamięcią podręczną z Whoop: moje tętno spoczynkowe i średnie, częstość oddechów, minuty snu, oraz zmienność rytmu serca (HRV), który jest uważany za ważny miernik tego, jak dobrze organizm reaguje na zmiany. W stanie bardziej zrelaksowanym różnica czasu między uderzeniami serca jest duża. Im zdrowszy jest autonomiczny układ nerwowy, tym szybciej możesz zmieniać biegi, wykazując odporność i elastyczność.

Potem rozmawialiśmy, nie tylko o danych biometrycznych, ale także o tym, co wiedziałem o sobie. Jak się czułem podczas określonych treningów lub posiłków? Jakie były moje największe stresory?

Najpierw otrzymałem dobrą wiadomość: wysokie piątki za doskonałą masę mięśniową, elastyczność i siłę chwytu; niski poziom trójglicerydów i cukru we krwi; i praktyka wdzięczności, która pokazała, że ​​przynajmniej próbowałem na arenie uważności. Ale moje instynkty się nie myliły. Rzeczy były wyłączone. Mój cholesterol LDL był wysoki – niewystarczająco wysoki, by budzić alarm podczas moich corocznych badań fizycznych, ale nie idealny: zdobądźmy te globulki wyściełające niektóre z moich tętnic, póki są jeszcze małe. Byłem też najwyraźniej wielką kulą stresu. Moja HRV wynosiła 19; optymalny poziom to 60. Oznaczało to, że moje ciało, serce i umysł wydawały się być w ciągłym stanie walki lub ucieczki.

I ilość tkanki tłuszczowej, na którą się szykowałam... wow. Wiedziałem, że moja forma zmieniła się na przestrzeni lat, ale czułem się zdrowy i silny dzięki latom porannych treningów siłowych dwa razy w tygodniu. Gdy moje spodnie stały się ciaśniejsze, nie chciałem „dietować” – ponieważ, nastolatki – więc moją strategią, aby powstrzymać narastanie wagi, było dłuższe i cięższe ćwiczenia. „Jem nabiał, mięso i cukier” – powiedziałem – „ale potem dodaję kolejną przejażdżkę Pelotonem do tygodnia, żeby to wszystko spalić. Wydaje mi się, że to nie działa”. Następnie Laurel Dierking Washington, główny praktyk odnowy biologicznej, powiedział: „Właściwie ćwiczysz zbyt ciężko, aby schudnąć”.

Czekaj, co? Pokazała mi zakresy dla mojego testu sapania do probówki. Moje ukochane zajęcia z kolarstwa intensywnego potęgowały stres w moim ciele i sercu. Oto było: dowód mówiący mi: „Weź to łatwiej”.

Później, podczas sesji biofeedbacku z przewodnikiem Sensei Marcusem Washingtonem, zobaczyłem, jak moje zdrowie psychiczne cierpi z powodu tego samego – zbyt silnego nacisku. Kiedy poprowadził mnie do prawidłowego oddychania, mój układ nerwowo-mięśniowy natychmiast się zmienił. Ci ludzie mieli wydruki i dane przez wiele dni i to mnie oszołomiło.

Pomysł robienia mniej, aby zyskać więcej, byłby powracającym tematem. Pod koniec każdej oceny wychodziłem za główny hotel, pstrykając zdjęcia kwiatów, gdy szedłem do wspaniałego lasu fikusów. Siadałem tam na ławce, żeby odetchnąć, a czasem płakałem z ulgi. Martwiłem się, że zostawię Sensei ze złożoną receptą na dietę, ćwiczenia i pracę umysłową. Ale raz po raz poznawałem korzyści płynące z małych zmian perspektywy. Oto kilka moich dań na wynos. Mogą też pracować dla Ciebie.

Kiedy wróciłem do domu, przyszło mi do głowy, że rodzinne obiady odbywały się o tej godzinie, kiedy byłem wyczerpany, kruszony cukrem i wyczerpany psychicznie. Pokazywałem się do najważniejszej części dnia (przynajmniej dla mnie) jako moje najgorsze ja. Miałam dwie możliwości: mogłam się ruszać, odpoczywać i odżywiać się w sposób, który przygotował mnie na relaks i połączenie. Mogłabym też porzucić pomysł, że kolacje to koniec wszystkiego i połączyć się w sposób, który lepiej pasuje do naszej rodziny. Postanowiłem spróbować obu.

W międzyczasie poprawiłem mój tygodniowy harmonogram fitness, aby był bardziej wyrozumiały, dając czas mojemu ciału na odpoczynek i regenerację. Ustawiam w telefonie alarmy „oddechu” trzy razy dziennie. I sparowałem moje 4 po południu. pudełko Good & Plenty z pomarańczowy bogaty w błonnik i przeciwutleniacze. Spadki energii wyrównały się, czuję się odżywiony tym, co jem i jak się poruszam, i faktycznie straciłem osiem funtów w ciągu sześciu tygodni po powrocie.

Ale zmiana sejsmiczna nastąpiła, gdy rozważyłem rodzinny obiad z jasnością i współczuciem. Zdałem sobie sprawę, że Sophia i Olivia były najbardziej rozmowne w porze lunchu, kiedy najtrudniejsza część ich dziesiątej klasy dzień szkolny miał już za sobą (byli daleko przez cały rok) i byli zrelaksowani i chrupali coś codzienny. Zaczęłam kręcić się po kuchni codziennie w południe. Nic takiego. Wyczyszczę liczniki i zadzwonię. Nie ma tu nic do zobaczenia. Może poruszyłbym jakiś temat, ale zwykle nie. Po prostu krążyłem po ich stronie stołu, z ręką na ramieniu. Albo czasami po prostu słuchałem i śmiałem się – i pozwalałem im się ze mnie śmiać: „Wy dwoje jesteście zabawni”, mówiłem. „Uwielbiam, jak się nawzajem rozśmieszacie”.

Więc nie jesteśmy Gilmore Girls. Ale przynajmniej usta Mami przestały drżeć.