Jak opowiedzieć bajkę na dobranoc

Kiedy moja córka Lily miała trzy lata, zwykłem jej opowiadać o plemieniu małpek, które miały ogony rybne i mieszkały w East River. Mieli już bardzo dawno temu, mer-kotki, bawiące się w schludnym skrawku piasku na dnie rzeki gdzie odbywały się ich nocne tańce - dopóki nie pojawiła się olbrzymia purpurowa ośmiornica i próbowała zepsuć przyjęcie. (Każda historia potrzebuje złoczyńcy.) Każdej nocy próbowałem wymyślić pokojowe sposoby radzenia sobie z ośmiornicą. Aż do chwili, gdy moja córka grzecznie przerwała, by zapytać, dlaczego nie zabili go tylko ostrym kamieniem. To był pierwszy raz (ale nie ostatni), że moja córka nauczyła mnie czegoś ważnego: dobrze opowiedziana opowieść nie pociąga za sobą ciosów. Opowiadanie dzieciom nie zawsze jest łatwe. Wiemy, jak powinny zacząć się historie (osierocone dziecko, wiedźma w lesie) i jak powinny się kończyć (szczęśliwie), ale rzeczy pośrodku to trudniejsza propozycja. Musisz wskazać tajemnicę, której jeszcze nie rozwiązałeś. Idealnie byłoby, gdyby twoja wyobraźnia i praca dziecka razem prowadziły was przez opowieść, o której na początku żadne z was nie marzyło. Dzieci mają emocje tak duże jak nasze, a opowieści pomagają im zarządzać emocjami. Narracja opowiada o tym, jak organizujemy nasze doświadczenie świata, jak nadajemy mu znaczenie i widzimy w perspektywie; to ślad bułki tartej przez ciemny las. Badania psychologiczne wykazały, że im bardziej dziecko słyszy opowieści zawierające myśli i uczucia bohaterów, tym bardziej rozumie emocje innych. (Słuchanie opowiadań może również poprawić słownictwo, umiejętność czytania, umiejętności społeczne, a nawet matematykę). W końcu pozwalam tryumfować mer-kotkom, tak jak Jack zabija giganta. Świat ma jeszcze większe wyzwania niż fioletowe ośmiornice. Zanim Lily tam wyjdzie, chcę wiedzieć, że jest gotowa, i ona też musi wiedzieć, że jest gotowa. Lev Grossman