Dlaczego dzieci kłamią, oszukują i kradną?

Pamiętasz słynną historię młodego George'a Washingtona, który nie mógł kłamać? Co za niesamowity. Bardziej realistyczna jest opowieść o Pinokio - niedoszłym chłopcu, który kłamał, dopóki sieć oszustwa nie była tak prosta jak olbrzymi nos na jego drewnianej twarzy.
To prawda: prawie wszystkie dzieci kłamią. Mogą również oszukiwać i kraść. Ale to nie znaczy, że zmierzają do sali dla nieletnich. Aby poznać granice akceptowalnego zachowania, dziecko czasami musi je przewrócić; robienie źle jest istotną częścią tego, jak dziecko uczy się - z nadzorem rodziców - postępować właściwie. Oto, co jest normalne (wraz z tym, co może być bardziej kłopotliwe) i jak możesz być łagodny w stosunku do małego przestępcy, ale twardy w stosunku do przestępstwa.

Kłamstwo

Kłamstwo może być najczęstszym przestępstwem wobec nieletnich. Dziecko zacznie mówić ci rzeczy, które nie są prawdą na długo, zanim zda sobie sprawę, że to niegrzeczne (na przykład to dziecko o smaku czekolady, które kręci głową, gdy pyta się, czy zjadł ciasteczko). Kiedy zaczyna rozumieć, że zgina prawdę - już w wieku trzech lub czterech lat - jest to właściwie znak rozwoju poznawczego. To dlatego, że celowo kłamać, musisz najpierw zrozumieć rzeczywistość. Następnie potrzebujesz środków, aby stworzyć alternatywną rzeczywistość, a na koniec potrzebujesz siły mózgowej i siły życiowej, aby przekonać kogoś, że fikcja jest prawdą.

„Kiedy przedszkolaki po raz pierwszy kłamią, testują nową umiejętność” - mówi profesor Victoria Talwar psychologia rozwojowa na McGill University w Montrealu, który przeprowadził szeroko zakrojone badania na temat dzieci i kłamstwo. „Zdają sobie sprawę, że mogą mieć własne myśli, wiedzę i przekonania”.
Jedno z badań na University of Waterloo w Ontario, w którym zaobserwowano dzieci w domu, wykazało, że niektóre czterolatki kłamały raz na dwie godziny; niektóre sześciolatki kłamały co 90 minut. Leżenie zazwyczaj osiąga wartości szczytowe w wieku od 6 do 10 lat; zmniejsza się, gdy dzieci dorastają i zaczynają rozumieć konsekwencje kłamstwa i prawdopodobieństwo, że zostaniesz aresztowany.

Co więc może zrobić rodzic? Po pierwsze (i wiedziałeś, że to nastąpi), modeluj dobre zachowanie. Co dla wielu z nas może być wyzwaniem: w jednym z badań University of Massachusetts 60% dorosłych uczestnicy przyznali się do mówienia o dwóch lub trzech niedokładnościach lub rażących kłamstwach w ciągu 10 minut rozmowa.
Talwar mówi, że dzieci wchłaniają wszystko, w tym fakt, że tata kłamie sąsiadom o tym, kto wysadził liście na ich podwórku. Oczywiście czasami kłamstwo jest częścią cywilizowanego życia. Dostajesz kolejny swędzący szal od cioci Sophie i mówisz: „Dzięki, uwielbiam to!” W takich przypadkach może być konieczne wyrafinowanie swoich dzieci (patrz Białe kłamstwa, szare obszary).
Talwar od samego początku radzi rozmawiać z dziećmi o tym, dlaczego mówienie prawdy jest ważne. Kiedy twój przedszkolak kłamie na temat tego, kto umieścił pilota w toalecie, zamiast karać ją, naucz ją o konsekwencjach i zaufaniu. Postaw piłkę w jej sądzie, pytając: „Jak byś chciał, gdybym powiedział, że idziemy po lody, ale naprawdę po prostu znów zmierzamy do sklepu spożywczego?”
Joshua Sparrow, psychiatra dziecięcy w Bostonie i współautor Dyscyplina: Droga Brazelton ($10, amazon.com). Dziecko, które kłamie na temat oglądania telewizji podczas pracy domowej, powinno stracić wieczór w telewizji, a nie deser. W ten sposób bardziej prawdopodobne jest, że zastanowi się nad konsekwencjami tego, co zrobił i (mam nadzieję) nie powtórzy tego.
Przede wszystkim nagradzaj uczciwość. Badania Talwara pokazują, że dzieci mniej kłamią po wysłuchaniu opowieści, w których postać nie ma kłopotów z odgryzieniem, jak ta o Waszyngtonie i wiśni. (Z drugiej strony historia ukaranego chłopca, który płakał wilka, nie ma wymiernego efektu).

Białe kłamstwa, szare obszary

Nawet przedszkolaki potrafią docenić znaczenie uprzejmego (lub „prospołecznego”) kłamstwa, mówi Angela Crossman, profesor psychologii w John Jay College of Criminal Justice w Nowym Jorku Miasto. W jednym z ostatnich badań dzieci w wieku od 3 do 11 lat otrzymały kostkę mydła i zapytały, czy podoba im się ten prezent. Prawie 75 procent dzieci w wieku od trzech do pięciu lat odpowiedziało „tak”, mimo że później przyznały się, że były mniej niż uczciwe. (Starsze dzieci były jeszcze bardziej skrupulatnymi kłamcami: 84 procent twierdziło, że podoba się im ten prezent.) Kiedy musisz powiedzieć dziecku nieco nieprawdziwą nieprawdę, najlepszą strategią jest, aby potwierdzić to później i powiedzieć jej, dlaczego to zrobiłeś, mówi Crossman: „Wyjaśnij, że byłeś trochę nieuczciwy, aby uniknąć zranienia kogoś uczucia Dzieci mogą zrozumieć, dlaczego ktoś nie chce, aby ich uczucia bolały ”.

Oszukiwanie

Dla osoby, która kilka lat temu nauczyła się chodzić i rozmawiać, gra Przepraszam! Sparrow powiedział: „dla dzieci wygrywanie w rzeczach, które potrafią robić, jest naprawdę ważne”.
Oszukiwanie zaczyna się na dobre w wieku pięciu lub sześciu lat. Podobnie jak kłamstwo, jest to oznaka postępu poznawczego: dziecko najpierw musi być świadome zasad, a następnie zrozumieć, że ich łamanie jest błędem.
Kiedy twój mały konkurent rzuca szóstką i podstępnie porusza się o osiem miejsc, nie pozwól, by się przesuwał, radzi Sparrow: „Powiedz, że rozumiesz, jak bardzo chce wygrać, ale wyjaśnij, że byłoby nudno, gdyby zawsze wygrywał. ”I pamiętaj, aby często grać w grę, aby dziecko było wystarczająco dobre, aby wygrać uczciwie i plac.
Mam nadzieję, że w wieku ośmiu lat jego moralny kompas pomoże mu zrozumieć, że oszustwo wywołuje dreszcz zwycięstwa. (Niestety, może to nie dotyczyć oszukiwania w szkole, co komplikuje wiele innych czynników, w tym oczekiwania rodziców i nauczycieli oraz presja rówieśników.)
Kolejny ważny powód, by rozprawić się z łamiącymi zasady: oszustwo rodzi kłamstwo. W jednym z badań Talwara, w zgadywankę, w której dzieciom w wieku od trzech do siedmiu lat powiedziano, aby nie zaglądały, jedna czwarta pierwszoklasistów zerknęła, by zdobyć nagrodę. Spośród tych, którzy oszukiwali, 83 procent kłamało na ten temat.

Kradzież

Dla niemowlaka życie jest proste. Widzi coś błyszczącego, dziwnego lub potencjalnie pysznego i chwyta to. Gdy dziecko przenosi się do świata zabaw i spacerów po supermarkecie, pojawia się koncepcja, że ​​niektóre rzeczy do niego nie należą, ale pierwotna chęć ich złapania nie zanika.
Niektóre dzieci w wieku od czwartego do siódmego roku życia mogą usunąć jedną czwartą z lady Babci lub cukierków z linii kasy. Podobnie jak w przypadku kłamstwa, musisz upewnić się, że dziecko rozumie, dlaczego to, co zrobił, było złe, a następnie bawić się w sposób naturalny egocentryzm, pytając, jak by się czuł, gdyby sytuacja została odwrócona: „Czy chciałbyś, gdyby ktoś wziął twoją zabawki? ”
Ale skup się na zachowaniu, a nie na dziecku. „Nie nazywaj go złodziejem” - mówi Michele Borba, psycholog edukacyjny w Palm Springs w Kalifornii i autorka Wielka księga rozwiązań dla rodziców ( $20, amazon.com). „Powiedz:„ Wziąłeś coś, co nie należy do ciebie, i musimy to cofnąć ”. Nawet kilka godzin to długa czas do dziecka, więc zwróć towary (chyba że zostały już pochłonięte) tak szybko, jak to możliwe i pozwól swojemu dziecku przepraszać.
W przypadku starszych dzieci nie lekceważ potęgi staromodnej winy. „Krzyczenie i wrzaski nie są tak skuteczne, jak szczere uczucie„ Jestem bardzo rozczarowany ”, mówi Barbara Staib, dyrektor ds. komunikacji w National Association for Shoplifting Prevention (NASP), która współpracuje z nastolatkami przestępcy. Mówi, że kiedy NASP pyta nastolatków, dlaczego nie będą kraść, większość przytacza takie rzeczy, jak „utrata zaufania moich rodziców” lub „sposób, w jaki spojrzała na mnie babcia”.

Kiedy należy się martwić

W którym momencie należy kłamać, oszukiwać i kraść naprawdę przeszkadzać rodzicowi? Nie ma tutaj ostatecznych odpowiedzi: jest to połączenie częstotliwości zachowania i powagi przestępstwa.
To powiedziawszy, oto kilka czynników, o których należy pamiętać, według dr Sarah Trosper, psycholog dziecięcy z New York University Child Studies Center w Nowym Jorku.
Wzór. „Jeśli dzieje się to stale, w wielu sytuacjach, to niepokojące” - mówi Trosper. Czy twoje dziecko okłamuje ciebie, opiekunkę, dziadka i jej nauczycieli? Zwróć też uwagę, czy złe zachowanie występuje wraz z wybuchami emocjonalnymi lub innymi problematycznymi zachowaniami, takimi jak intensywne napady złości lub nawroty.
Odczyn. Czy twoje dziecko wydaje się wstydzić, kiedy wyjaśniasz, dlaczego zachowanie jest złe? „Niepokojące jest to, że twoje dziecko reaguje w sposób bezduszny lub pozbawiony emocji” - mówi Trosper - „lub jeśli wciąż łamie zasady po tym, jak mówiłeś o sposobach rozwiązania problemu. Na przykład kradnie zabawki innych dzieci, a zamiast tego omawiałeś udostępnianie ”.
Inne stresory życiowe. Kłamstwo, oszukiwanie i kradzież mogą pojawić się w chwilach napięcia (na przykład podczas rozwodu), kiedy dzieci mają skłonność do odgrywania roli. Trosper mówi: „Jeśli trwa to przez dłuższy czas lub zaczyna powodować stres dla całej rodziny, rozsądnie byłoby uzyskać pomoc od terapeuty”.