Unikalna moc (i wielki komfort) przyjaźni na całe życie

Przede wszystkim nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego. Martha była czarująca i elegancka, a ja byłem niedokończony i dziwaczny. Tak dużo wiedziała o świecie, a ja tak mało. Prawie 40 lat temu usiedliśmy na wzgórzu późnym popołudniem w letnim obozie, w którym się poznaliśmy, i żałosnym głosem opowiedziałem jej o moich „głupich” przyjaciołach w domu, którzy mnie wcale nie rozumieli. Mówiłem też o moim chłopaku, do którego słusznie dzwoniłem dwa razy w tygodniu przez telefon w grocie, rozmowa nieuchronnie kończy się kłótnią. Martha mówiła - lub w każdym razie mruknęła - o swoim chłopaku, z którym miała tak wyrafinowany i niuansowy związek, że wydawało się, że pochodzi wprost z obcego filmu. Porysowałem skórę po ukąszeniu komarów, a jej skóra lśniła, nietknięta przez życie owadów.

Nasze różnice były tak wielkie, że wydawały się nie do pokonania. Z wyjątkiem, oczywiście, że nie. Różnice między przyjaciółmi są jak składniki niezwykłego koktajlu, o którym nie masz pojęcia, że ​​masz ochotę - dopóki nie spróbujesz i nie odkryjesz, że nie masz dość.
To, co mnie zaskakuje w mojej przyjaźni z Martą, która trwa do dziś, to nie to, że jesteśmy różni. To prawda, że ​​jej urok nigdy nie zniknął, podczas gdy mój jeszcze nie rozkwitł... Zamiast tego o wiele bardziej znaczący jest dla mnie sposób, w jaki każdy z nas na zmianę jest bardziej wrażliwy. To jak wyszukana gra w tag, w której jedno z nas jest „To” tak długo, jak musi, podczas gdy drugie bezsprzecznie wie, że jej praca w tych czasach polega na byciu opiekunem, pasterzem, terapeutą i bezwarunkowym kochająca mama. Marta i ja nigdy nie rozmawialiśmy całkowicie o tym układzie. Ale kiedy patrzę wstecz na naszą przyjaźń, jest dla mnie jasne, że tak było i że nagrody były niezmierzone.
Tego popołudnia na letnim obozie byłem bardziej bezbronny, ale to tylko tymczasowe. Pędź naprzód 20 lat, do rana, kiedy Marta, wówczas mieszkająca w Paryżu, zaczęła rodzić. W drodze do szpitala nalegała, aby jej mąż zatrzymał się przy automacie telefonicznym, aby zadzwoniła do mnie w Nowym Jorku. „Gdybym nie był w stanie tego zrobić”, wyjaśniła niedawno, „byłbym bardzo zdenerwowany. Potrzebowałem, żebyś wiedział, co się dzieje. Myślę, że chciała też, abym rozpoznał jej słabość z daleka i ochronił ją przed oceanem.
A może zrobiłem.
Chociaż ani Marta, ani ja nie wierzymy w magiczne myślenie, zawsze wierzyliśmy, że nasza przyjaźń może nas ochronić na kilka istotnych sposobów. I chociaż nie mogłem bezpiecznie urodzić jej dziecka, ani nawet być obecnym przy porodzie, mogłem przypomnieć jej, że opiekuje się nią uprzejmy i zdolny francuski lekarz, który mi opisała, i już wkrótce będzie w stanie opowiedzieć całe doświadczenie na nocnym telefonie - w tym najdrobniejsze szczegóły, takie jak rękawica wypełniona lodem, władcza pielęgniarka, o wiele łagodniejsza pielęgniarka, boskie dziecko i niepewność, której nieuchronnie trzeba doświadczyć po drodze ku radości.
To, co często robię dla Marty i to, co ona dla mnie robi, jest także tym, co robią nasi mężowie: pocieszają nas w napiętych momentach. Ale nie prosimy ich o zrobienie tego z prawie taką samą częstotliwością, z jaką się nawzajem prosimy. Mój mąż i ja opieramy się na sobie tak głęboko i stale, że wyobrażam sobie, że w pewnym stopniu powstrzymujemy nerwice i irracjonalne myśli, aby zachować siłę gniazda. Martha i ja, którzy jesteśmy od siebie zależni, ale nie codziennie, wiemy, że więcej niż kilka naszych lęki są absurdalne, ale nie czujemy potrzeby powstrzymywania się od tego i oceny, czy powinniśmy zalać je. Praktycznie nic, czego nie mogę zdradzić Marthie, którego żałowałbym lub które mogłoby zaszkodzić naszej przyjaźni. Dajemy sobie niekończącą się linę.

W brytyjskich programach kryminalnych, które czasem oglądam, często zdarza się, że oszalały podejrzany zostaje zatrzymany, a policja szturmuje jego kryjówkę, tylko po to, by znaleźć stronę wiki tvtropes.org nazywa się „świątynią prześladowcy”. W tej komnacie obsesji ujawnia się szaleństwo prześladowcy. Ponieważ nigdy nie sądził, że ktokolwiek to zobaczy, pozwolił, by wyrósł dziko i nieokiełznany.
Moja przyjaźń z Martą jest jak łagodna wersja takiego pokoju, miejsca, w którym można przechowywać wszystkie nasze niepokoje na niskim poziomie. Gdyby na ścianach znajdowały się wycinki, dotyczyłyby one również problemów zdrowotnych (CZY TO MOLO WYGLĄDA ŚMIESZNIE?), Obaw dotyczących dzieci (CZY JEGO GŁOWA WYGLĄDA ŚMIESZNIE?), Obawy związane ze wspólnym przyjacielem (CZY JESZCZE BYŁO DLA CIEBIE ZIMNE?) Oraz obawy zawodowe (POWINIENEM TAK RZECZ?).
Nigdy nie myślałem, że cokolwiek związanego z naszą przyjaźnią się zmieni, i nigdy nie chciałem tego. A jednak 12 lat temu oboje byliśmy w domu w Nowym Jorku rano 11 września. Nasze dzieci były w szkole, dzień był piękny, a Marta zadzwoniła do mnie, jej głos był napięty i cichy. Wspólnie oglądaliśmy CNN z naszych oddzielnych mieszkań. „To może być dziwny wypadek” - powiedziałem, chcąc, aby to była prawda. Ale kiedy uderzyła druga wieża World Trade Center, pamiętam, jak jedno z nas mówi: „Weźmy głęboki oddech”. Potem milczeliśmy przez długi czas. W następnych dniach Martha i ja odruchowo zwracaliśmy się do siebie o pocieszenie, ale teraz trudniej było to poczuć. Nasza słabość nie zmieniała się na zmianę; oboje wydawaliśmy się delikatni, podobnie jak wszyscy inni w mieście i może na świecie.
W miarę upływu tygodni nowojorczycy w swym żalu byli bardziej życzliwi dla siebie - nie dlatego, że myślałem, że kiedykolwiek byli nieuprzejmi; Nigdy nie zgodziłem się z tym poglądem. Ale wśród złożonego gulaszu reakcji wyczuwała się wyczuwalna czułość w obu znaczeniach tego słowa. Czułam, że zachowuję się bardziej pobłażliwie wobec nieznajomych, a nawet wobec ludzi, którzy czasem mnie denerwują. Traktowałem ich tak, jak Martha i ja zawsze traktowaliśmy się nawzajem.
Bliska przyjaźń pozwala ci na odrobinę spokoju z dala od świata. Kiedy byłam bardzo wstrząśnięta, była wspaniałą i pełną życia przyjaciółką, co nie było zaskoczeniem. Zaskoczyło mnie to, że zamiast chcieć zwinąć się w bezpieczeństwo naszego połączenia, chciałem wziąć to, co mieliśmy razem, i rozszerzyć je na innych.
Wszyscy są bezbronni; Widzę to teraz i przypuszczam, że to dziwne, że nie widziałem tego wcześniej wyraźnie. Oczywiście od 11 września miałem mnóstwo dni, kiedy czuję się bezpieczny, spokojny i pewny siebie, nawet wiedząc, jak wszystko może się nagle zmienić. A jeśli chodzi o moją przyjaźń z Martą, choć wciąż jest kojąca, kiedy jej potrzebuję - i odwrotnie - najlepsze są te czasy, kiedy nie łagodzimy nawzajem swoich lęków. Gdy żadna dokuczliwa ciemność nie czai się za krawędziami.
Ostatniej nocy, podczas występu jednoosobowego, który trwał wiele godzin (lub wydawało się, że tak) i był naprawdę niczym więcej jak pokazem narcyzm wykonawcy, Martha i ja wybuchnęliśmy śmiechem i musieliśmy tylko spojrzeć na siebie, aby uzyskać zupełnie nowy wybuch śmiechu zaczynać. To było jak wodospad, płynący tak swobodnie i nieprzytomnie jak nasze lęki i zmartwienia w innych momentach. Czasami prawie nie ma znaczenia, czy temat między nami jest czymś niepokojącym czy cudownym. Czasami najważniejszy wydaje się fakt, że jesteśmy tutaj razem, jeden z nas mówi wszystkim, a drugi bez wysiłku cierpliwy, otwarty i zainteresowany. Tylko dwie dziewczyny na wzgórzu, 40 lat.
o autorze
Meg Wolitzer jest ostatnio autorem Zainteresowania ($17,amazon.com),a także powieści Rozprzęganie ($16,amazon.com), Dziesięcioletnia drzemka ($16,amazon.com), Pozycja ($16,amazon.com)i Żona ($15,amazon.com).Mieszka w Nowym Jorku.