Dlaczego maniacy kontroli powinni ryzykować wydostanie się ze stref komfortu

Na początku tego roku zdecydowałem się na kurs improwizacji. Chciałem wstrząsnąć, rozciągnąć się, spróbować czegoś nowego. Szczerze mówiąc, miałem również nadzieję odkryć ukryty - i niezaprzeczalny - talent. Co jeśli improwizacja była moim powołaniem, a ja po prostu jeszcze tego nie wiedziałem? W końcu zawsze byłem spóźniony. (Dojrzewanie to dla mnie 10-letni romans). Więc z wielką nadzieją i fałszywą pewnością zapisałem się na kurs Improv 101 w Upright Citizens Brigade Training Center w Nowym Jorku. Założona przez Amy Poehler i tupiąc już ustanowionego Broad City duet UCB wydawał się idealnym miejscem do rozpoczęcia mojej (potencjalnej) kariery w komedii.
Wszystko zaczęło się gwałtownie. Nietypowym posunięciem w jakiś sposób pomieszałem daty i przegapiłem pierwsze dwie lekcje. To oczywiście sprawiło, że poczułem się bardziej niespokojny. Ale maszerowałem (OK, potulnie wszedłem) do pokoju i próbowałem ukryć swoje rosnące lęki - i spocone dłonie - kiedy spotkałem moich znajomych kolegów z klasy. Były aktorki, księgowi, blogerzy modowi, kelnerki, instruktorzy jogi - i ja, panikująca redaktorka urody, która w tym momencie była gotowa stracić pieniądze na naukę i zabrakło jej. „Większość z was jest tutaj, ponieważ w pewnym momencie swojego życia powiedziano ci, że jesteś zabawny” - powiedział Ben, nasz instruktor. (Obwiniam mojego najlepszego przyjaciela za zachęcanie do złudzeń).

Przez następne osiem tygodni spędziłem trzy godziny w każdy poniedziałek w małym, surowym pokoju z tymi wielkimi rozmiarami osobowości, które wydawały się zbyt doświadczone, zbyt pewne siebie i zbyt cholernie zabawne, aby być na wstępie kierunek. Na szczęście było kilku innych wallflowers; Przylgnąłem do nich jak zadziory na wełnianych skarpetach. W przeciwieństwie do tego, czego się spodziewałem, było bardzo mało wskazówek i absolutnie żadnego trzymania za rękę. (Podczas ćwiczeń było pewne trzymanie ręki. Niezręczne.) Natychmiast zostaliśmy wciągnięci w sceny szybkiego ognia, które zainicjowaliśmy lub dołączyliśmy na podstawie słowa lub frazy podanej przez instruktora. Jeśli miałeś szczęście, otrzymałeś sugestię, która rozbrzmiewała w tobie: „Harry Potter” lub „hip-hop”. (Zmiażdżyło to.) Większość czasami utknąłeś w temacie, w którym nie było miejsca, do którego mógłbyś pójść: „Amuse-bouche” lub „klucz dynamometryczny”. (Replika panika.)
Znalazłem się na tylnej linii bardziej niż chciałem. Czas się zatrzymał, tak jak ja. Moi koledzy z klasy rzucali się w scenę po scenie, podczas gdy ja męczyłem się nad właściwym słowem. Robiłem to, co przychodziło mi naturalnie (planowanie, samodzielna edycja), i przeciwnie do tego, czego nas uczono (bycie obecnym, reagowanie). W improwizacji nie powinieneś myśleć; po prostu to robisz. Niezależnie od tego, czy inicjujesz scenę, czy wkraczasz w już ustaloną, powinieneś wejść bez pytania i pozwolić, aby wszystko się rozwinęło.
To wszystko brzmiało tak prosto. Ale dla mnie - dokładnie taki typ osoby, za którą chcesz stanąć podczas badania TSA, ponieważ tylko się ubieram wsuwane buty i nigdy nie noś niczego, co mogłoby uruchomić wykrywacz metalu - było to okrutne i niezwykłe. Niestety, szedłem dalej, tydzień po tygodniu, czując się bardziej niepewny i niepojęty. Przechodząc od stacji metra do klasy, wygłaszałem obfite rozmowy. Jesteś zabawny. Możesz to zrobić. Jesteś improwizowaną boginią. Huzzah! Potem wchodzę do pokoju i mam pełną amnezję.
Dlaczego to było dla mnie takie trudne? Najwyraźniej nie był to strach na scenie. Większość życia spędziłem na występach: w chórze, musicalu, w zespole a cappella. W jednym semestrze próbowałem nawet stać się kolejną sensacją pisania piosenek na YouTube. (Wołaj do moich 75 subskrybentów: Zawsze będę cię kochać.) Ale w improwizacji, bez nut i przećwiczonego scenariusza, zdałem sobie sprawę, że jestem zależny od tych rzeczy. Szukałem kontroli w świecie, w którym nie powinno być. Możliwe, że potrzeba porządku wynikała z przeważającego braku, którego dorastałem. Kiedy twoi rodzice zaatakują cię nie jednym, nie dwoma, ale trzema ruchami między już niestabilnymi wiekami 14 i 16 lat, wpływa to na ciebie na wiele sposobów - zarówno dobrych, jak i złych. Dobrą rzeczą jest to, że nie boję się zmian i regularnie szukam nowych możliwości; niezbyt dobre jest to, że najwyraźniej muszę mieć kontrolę nad tą zmianą i wszystkim, co dzieje się przed, w trakcie i po.
Chciałbym móc powiedzieć, że był taki kluczowy moment w klasie, w którym nagle nauczyłem się śmiać z siebie i toczyć z ciosami. Zamiast tego tak bardzo się starałem, że wyczerpałem się, co doprowadziło mnie do ostatecznego poddania się. W większości innych scenariuszy można to postrzegać jako „rezygnację”, ale w improwizacji było to dokładnie to, czego potrzebowałem. W końcu, przez mgłę zmęczenia, zrozumiałem, że nie chodziło o to, by być najlepszym w klasie lub ćwiczyć, dopóki nie będziesz. Chodziło o zaufanie do rzeczy, które już wiesz, do kierowania rzeczami, których nie wiesz.
A to dotyczy nie tylko improwizacji. Wiem, że chcę w tym roku poprowadzić maraton. Nie wiem, czy skończę to w jednym kawałku, ale zdecydowanie nie będę żałować, że spróbuję. Wiem, że chcę podzielić się tym esejem z ludźmi. Nie wiem, jak się poczuję, kiedy rzeczywiście znajdzie się we wszechświecie (lub na lodówce moich rodziców), ale z pewnością podobało mi się pisanie tego. Kto wie? Może poprowadzi inne osobowości typu A na kurs improwizacji, który nauczy ich, jak nieco rozluźnić lejce.
Minęło osiem tygodni, a klasa zakończyła się pokazem dyplomowym dla naszych przyjaciół i rodziny. Być może była to moja nowo odkryta mądrość lub dwa piwa, które miałem wcześniej, ale na scenie poczułem się dziwnie spokojnie. W końcu zszedłem z linii końcowej i zanurkowałem w scenę po scenie. Nie wiem, czy to było zabawne, ale z pewnością było zabawne.

o autorze

Jenny Jin jest redaktorką urody w Naprawdę proste. Kiedy nie testuje makijażu i nie pisze o tym, możesz ją znaleźć na zajęciach z spinningu - lub w Taco Bell. Śledź ją @jyjin.