Moja biała babcia adopcyjna zastosowała rasistowską obelgę. Oto jak się minęliśmy.

Zdjęcia z dzieciństwa dzięki uprzejmości Nicole Chung; Fotografie Briana Henna

1

Kilka lat później, kiedy moja babcia była nowo owdowiała, kolejna wdowa w jej wieku przeprowadziła się do jej sąsiedztwa. W wieku 73 lat jej włosy farbowały czerwonawo-blond włosy, jakie miała w młodości, babcia wciąż była pełna życia i pełna przygód, podróżowała, kiedy tylko mogła, najszczęśliwsza, gdy jej kalendarz towarzyski był pełny. Malutka Sadie z przyciętymi słonymi i pieprzowymi włosami była niezwykle praktyczna, była trochę domową osobą i musiała podnieść cichy, ale stanowczy głos mojej coraz bardziej niedosłyszącej babci. Z początku wydawali się mało prawdopodobnymi przyjaciółmi.

Ale po odejściu męża znaleźli dla siebie źródło współczucia i wsparcia. Prawie nie minął dzień bez babci odprowadzającej jej dwa małe psy do domu Sadie lub Sadie przyprowadzającej jej jeszcze mniejszego psa do babci. Sadie traciła wzrok i nie mogła już prowadzić, więc babcia - która wciąż jeździła po całym mieście w swojej ogromnej czerwony Cadillac - odbierałaby koleżankę, która pobiegła do sklepu lub na wizyty lekarskie, odwiedzała wspólnych przyjaciół i grała karty Razem pojechali autobusami czarterującymi centra seniorów do Reno, gdzie Sadie prawie zawsze wygrywała pieniądze, a babcia zawsze przegrywała. Mieli stały co dwa tygodnie manicure umówili się na spotkanie i spędzili wiele „weekendów dziewcząt” na plaży, spacerując ze swoimi psami po urwisku z widokiem na zatokę.

Sadie była japońską Amerykanką drugiej generacji i dorastała na Hawajach przed ślubem i przeprowadzką na kontynent. Sadie i ja związaliśmy się niemal natychmiast i chociaż żadne z nas tego nie powiedziało, jestem pewien, że jednym z powodów było to, że oboje byliśmy Azjatkami z Ameryki w przeważająco białym mieście. Ponieważ rodzina Sadie mieszkała daleko, dołączyła do naszej na każde urodziny i święto. Kiedy skończyłem 16 lat, podarowała mi maleńki biało-złoty pierścionek, delikatny i oprawiony diamentowym chipem, który zrobiła jej własna matka. Straciłem dziadka, ale w niej zyskałem drugą babcię.

Dopiero babcia skończyła 80 lat - nowo zdiagnozowano demencję, choć nadal miała wiele dobre dni - kiedy usłyszałem, jak mówi: „Wiesz, nigdy nie myślałem, że moim najlepszym przyjacielem na świecie będzie Język japoński."

Wciąż niewiele rozmawialiśmy o rasie, o nas dwoje, ale do tej pory pomyślałem, że prawdopodobnie możemy się z tego śmiać. „Założę się, że nie myślałeś, że twoja wnuczka też będzie Koreką”, powiedziałem.

„Nie, nie zrobiłem tego!” Poklepała mnie po dłoni, jej oczy zmarszczyły się śmiechem, który chciałem z niej wyciągnąć, i oboje zakończyliśmy lunch.

2

Kiedy moi rodzice adoptowali mnie na początku lat osiemdziesiątych, nikt z żadnej ze swoich rodzin nie kwestionował ich wyboru - przynajmniej babci. Wiedziała, jak bardzo chcieli być rodzicami. Poinformowali ją, że jestem Koreańczykiem, a wszystko, co powiedziała, brzmiało: „Och, to nie ma znaczenia!” Wiem, po tym, jak zobaczyliśmy nas dwoje razem na starych fotografiach, że to nie były próżne słowa; kochała mnie od samego początku. Nie pamiętam czasów z dzieciństwa, kiedy nie byliśmy bliskimi powiernikami, kiedy nie była krewną, którą najbardziej chciałam być.

Gdy dorastałem, zacząłem mówić, próbując zmienić zdanie moich krewnych - a przynajmniej zaoferować inny punkt widzenia - kiedy komentowali imigrantów lub ludzi, których postrzegali jako odmiennych im. Na studiach znacznie szybciej zauważyłem, że ja też byłem dzieckiem imigrantów, że w ogóle nie bylibyśmy rodziną, gdyby moi rodzice nie przyjechali tu z Korei. Rzadko miałem ochotę kłócić się z babcią, zwłaszcza gdy się zestarzała i jej wspomnienia stawały się coraz bardziej niejasne. Ale nawet bez mojego poparcia dla innych punktów widzenia nadal mogłaby mnie zaskoczyć.

Podczas jednej z moich wizyt w domu, w innej rozmowie o wojnie, krewny próbował argumentować, że internowanie Japończyków w Ameryce było zrozumiałe w czasie wojny. Tym razem nie wahałem się podnieść głosu w sporze - i ku mojemu zaskoczeniu dołączyła do mnie babcia. „Pamiętam, kiedy wszyscy Japończycy poszli na obozy” - powiedziała. „W tamtym czasie nie kwestionowaliśmy tego. Ale nie było dobrze, co się z nimi stało ”.

Ona i ja nigdy nie rozmawialiśmy o słowie, które przypadkowo rzuciła na rodzinny obiad przed laty. Ale potem, kiedy Sadie wkroczyła w nasze życie i stała się częścią naszej rodziny, nigdy więcej nie słyszałem, żeby z niej korzystała.

3

Babci demencja jest teraz dość zaawansowany. Jej świat jest mniejszy niż kiedyś, przeżywa mnóstwo czasu przeszłego i teraźniejszego. Pewnego dnia obudzi się, pewna, że ​​jest potrzebna w starym wiejskim domu ciotki w Jamestown w stanie Nowy Jork; nazajutrz może pomyśleć, że gotuje obiad dla tłumu w pierwszym domu moich dziadków w Cleveland lub pochowuje swoją ukochaną siostrę w Północnej Kalifornii.

Nie jest w stanie zatrzymać wielu wspomnień, nawet tych długo cenionych. Ale wciąż trzyma się swoich wspomnień o mnie - i wszystkich przygód, które razem przeżyliśmy - z okrutnym, niezaprzeczalnym uporem, z którego jest znana. Są to jedne z ostatnich wspomnień, które bez trudu przywołują na myśl, bez żadnego zamieszania czy wahania. „Pamiętasz ten dzień, kiedy złapaliśmy wszystkie te duże kraby w oceanie, Nicole?”, Powie, kiedy ją zobaczę. „Pamiętasz czas, w którym łódź utknęła w wodorostach i musieliśmy się wyrwać?”

Zawsze mówię jej: „Tak, pamiętam, babciu”. Zachęca mnie do napisania tego wszystkiego: „Kiedy zamierzasz napisać o nas książkę?”

Babcia też pamięta Sadie. Jej najlepsza przyjaciółka zmarła rok temu, w wieku 92 lat. „Moja siostra Mary umarła za młodo” - mówi babcia - „ale cieszę się, że Sadie też jest moją siostrą”.

Pamiętnik Nicole Chung, Wszystko, co możesz wiedzieć, został opublikowany w październiku. Jej prace pojawiły się w New York Times, GQ, i Longreads, między innymi publikacjami. Jest redaktorką naczelną Katapultować czasopismo. Mieszka ze swoją rodziną w Waszyngtonie.