Nowa neutralność terapeutyczna

Modne jest stwierdzenie, że terapeuci powinni zrezygnować z prób zachowania neutralności. Neutralność jest sterylna, medyczna i sprzeczna z relacjami międzyludzkimi.

Krytycy twierdzą również, że neutralność jest obłudnie samobójcza, ponieważ sami jej zwolennicy przyjmują nieneutralne stanowisko, mówiące, że powinniśmy być neutralni. Jedyne, co robią, to żyją odmowa o nieneutralnych perspektywach, jakie ze sobą niosą.

Czym jest neutralność?

Pojęcie neutralności zaczęło się od Freudapogląd, że terapeuta powinien zachować neutralność w odniesieniu do wewnętrznych konfliktów pacjenta, np. pomiędzy superego a id, tak aby konflikty te mogły być w pełni zbadane i świadome w procesie terapeutycznym. przenoszenie, tj. w jaki sposób pacjent rzutuje uczucia na terapeutę.

Z biegiem czasu zaczęło to oznaczać, że terapeuta nie powinien mówić pacjentowi, co ma robić, ani namawiać go, aby mówił o tym czy tamtym, ponieważ celem terapii jest stworzenie przestrzeni, w której pacjent może wyrazić rzeczy, których w przeciwnym razie nigdy by nie powiedział, nie pomyślał ani nie poczuł, pozostając na zawsze

nieświadomy.

W końcu stało się to synonimem, szczególnie w świadomości krytyków, z ideą, że terapeuta powinien być emocjonalnie pusty lub nawet całkowicie analityczny.

Nie ma wątpliwości, że terapeuci muszą być autentyczni i mieć kontakt oraz wykazywać naturalne reakcje emocjonalne w stosunku do pacjenta przez jakiś czas psychoterapia relacji, która prowadzi do prawdziwej zmiany i wzrostu. Jeśli więc neutralność oznacza „być zimnym i powściągliwym”, nie powinniśmy być neutralni.

Nie oznacza to jednak, że powinniśmy całkowicie zrezygnować z zasady neutralności. Zamiast tego pokazuje, że należy przerobić neutralność, aby zachęcić do emocji intymność.

Terapeutyczna intymność i eksploracja wymagają neutralności

Kiedy pacjentowi przeszkadzają to, czego terapeuta chce, czuje lub mówi, zwiększa się prawdopodobieństwo, że pacjent poczuje, że musi zarządzać terapeutą. Ta czynność zarządzająca wymaga od pacjenta aktywacji mechanizmy obronne i wdrażaj stare wzorce, zamiast wywoływać nowe myśli i uczucia.

Dlatego te wpływy utrudniają stworzenie naprawdę innej relacji niż wszystkie inne relacje, w których pacjent musi zarządzać ludźmi.

Potrzebujemy nowej neutralności, która uzna, że ​​emocje, pomysły i sugestie terapeuty mają tendencję do wpływania na zdolność pacjenta do myślenia, odczuwania i odkrywania czegokolwiek razem z pacjentem. Ta eksploracja jest konieczna, aby stworzyć relację, która przełamuje stare schematy i daje pacjentowi szansę doświadczenie bycia w pełni przyjętym, zamiast popychania i szturchania przez podmuchy myśli innej osoby uczucia.

Myślę, że kluczem do wdrożenia nowej neutralności, ciepłej i relacyjnej neutralności, jest bycie tak pokornym, jak to tylko możliwe unikać lekcji dydaktycznych, technik i interwencji, podczas których przyjmuje się rolę nauczyciela, coacha lub dawcy wiedzy mądrość. Jeśli terapeuta może sprawić, że pacjent poczuje w kościach, że według niego nie wie, co jest najlepsze dla pacjenta lub co się w nich dzieje lepiej niż oni, pomysły i uczucia płynące od terapeuty nie muszą się do nich dostosowywać ani odrzucony.

Zamiast tego mogą być możliwościami, materiałem pomagającym pacjentowi w głębszej refleksji nad sobą. W psychoanalityczny terminem nowa neutralność wymaga tego, co psychoanalityk Wifrid Bion, za Johnem Keatsem, nazwał „negatywnym zdolność”, zdolność niewiedzenia, nie szukania wiedzy, ale tolerowania wielu możliwych pomysłów raz.

Etyczna potrzeba neutralności

Rezygnując z neutralności, narażamy się także na zepsucie terapii, uczynienie siebie bardziej podobnymi Samopomoc guru, którzy wiedzą, jak powinni żyć pacjenci, dydaktycznie ucząc ich, jak powinni reagować, ciesząc się z ich powodu, gdy im się to uda, i sfrustrowani, gdy ponoszą porażkę. Myślę, że widzisz tego przejaw u terapeutów, którzy stają się wpływowymi osobami w Internecie i podczas sesji uczą lekcji przypominających samopomoc.

Ponowne skupienie się na znaczeniu neutralności może pomóc przywrócić terapię do czegoś, co pomoże pacjentom stać się bardziej sobą, a nie tym, czym chcą terapeuci.