Jak pokonać przytłaczającą empatię

Jako psychiatra i empata odkryłem, że jedną z największych przeszkód, jakie wielu moich pacjentów utrudnia w uzyskaniu dostępu do empatii, jest strach bycia przytłoczonym. Zgłębianie własnych emocji z miłością wydaje się zbyt bolesne lub niebezpieczne, w przeciwnym razie ryzykują, że je dostaną wypalony przez problemy, dramaty i potrzeby innych ludzi. Rodzina, przyjaciele lub współpracownicy mogą prosić o więcej, niż jesteś gotowy dać, ale nie chcesz ich zawieść. Jeśli ustawisz zdrowo granice powiedzenie „nie” lub określenie „mogę ci to dać”, możesz czuć się winny lub obawiać się odrzucenia.

Wiem, jak niewygodnie jest być przytłoczonym emocjami, zwłaszcza ze strony bliskich. Współczujesz im. Zależy Ci i chcesz pomóc lub nawet rozwiązać ich problemy, ale nie jest to możliwe. Na przykład jeden pacjent obserwował przeżycia swojej matki depresja, co również zaczęło go wpędzać w depresję, dopóki jego matka nie skontaktowała się z terapeutą i nie poczuła się lepiej. Mąż innej pacjentki odczuwał tak intensywny ból pleców, że ona zaczęła odczuwać go także w swoim ciele. Jeśli rozwijasz empatię, jest to przewidywalne wyzwanie, które może nauczyć Cię, jak ważne jest wyznaczanie zdrowych granic i dbanie o siebie.

Ponadto możesz czuć się przytłoczony przyjaciółmi lub członkami zespołu, którzy dzielą się zbyt wieloma informacjami na temat swojego zdrowia, romansów lub konfliktów. Ktoś może zaskoczyć Cię kontami stres których doświadczyli w pracy lub szczegółów wstrząsającej choroby. Całym sercem jesteś z nimi, ale słuchanie może być wyczerpujące.

Podobnie jak ja, wiele wrażliwych osób ma skłonność do wchłaniania emocji i objawów fizycznych innych osób. Zbyt wiele, które przychodzi do ciebie zbyt szybko, prowadzi do cierpienia związanego z przeciążeniem sensorycznym. Aby zachować koncentrację i zapobiec przeciążeniu sensorycznemu, nauczyłam się, jak ważna jest ochrona siebie, więc nie biorę na siebie cierpienia moich pacjentów ani nikogo innego. Próbuję też wycofywać się z sytuacji i odprężać, gdy zewnętrzna stymulacja wydaje się zbyt intensywna.

Podczas studiów medycznych na USC ostrzegano nas przed zapadnięciem na „syndrom studenta medycyny”, w wyniku którego lekarze stażyści czasami naśladował objawy „choroby”, którą badaliśmy, począwszy od wirusów, przez problemy z sercem, aż po problemy z mózgiem nowotwory. (Niektórzy badacze podają, że zdarza się to aż u 70% studentów medycyny). Jest to forma przytłaczającej empatii, chociaż nie wiedzieliśmy, jak to ująć w ten sposób. To prawda, że ​​daliśmy się zasugerować, ale także jako nowi, idealistyczni uzdrowiciele, wielu z nas tak bardzo się tym przejmowało i było tak pochłoniętych leczeniem naszych pacjentów, że nasza empatia eksplodowała.

Nikt tak naprawdę nie zastanawiał się, jak sobie poradzić z tym zaskakującym i nieco przerażającym zjawiskiem, na które byłem podatny z powodu mojej choroby empatyczny tendencje do brania na siebie bólu innych ludzi. Również moja nadopiekuńcza, ale kochająca żydowska matka przekazała Lęk prowokuje nawyk „wyobrażania sobie najgorszego” w związku z chorobą, na przykład zwykłe kichnięcie jako ostrzeżenie przed groźną grypą. Niestety, jako studenci medycyny, nigdy nie nauczyliśmy się wyznaczać jasnych granic ani radzić sobie z własnymi obawami związanymi z chorobami, które mogą przeszkodzić w pomaganiu pacjentom.

Empatia nie ma wyłącznika, który oznaczałby zamknięcie lub wyczerpanie. Możesz to regulować. Kiedy wczuwasz się w kogoś, możesz ze współczuciem przekazać: „Dbam o ciebie i to jest to, co mogę teraz dać”. Ty decydujesz, jak bardzo jesteś zaangażowany w daną sytuację.

To, że ktoś jest w potrzebie, nie oznacza, że ​​musisz zaspokajać jego potrzeby

Aby zacząć odgrywać bardziej aktywną rolę w okazywaniu empatii, sugeruję, abyś pamiętał o następujących „prawach” z mojej książki: „Geniusz empatiiPomogą ci utrzymać zdrowy sposób myślenia i zapobiegną przytłoczeniu lub go zmniejszą, zanim nabierze rozpędu.

• Mam prawo powiedzieć pełne miłości, pozytywne „nie” lub „nie, dziękuję”.
• Mam prawo wyznaczać granice czasu, w którym wysłuchuję problemów ludzi.
• Mam prawo odpocząć i nie zawsze być dla wszystkich dostępna.
• Mam prawo do cichego spokoju w domu i w sercu.