Co jest specjalnego w globalnym zdrowiu psychicznym

Afrykański upał w końcu podniósł palec z szyi dnia, a ja wyskoczyłem z hotelu niczym skoczek spadochronowy z samolotu na wieczorne powietrze. Odważyłem się ponownie pobiec po Liberii, tym razem nie czerwonymi, wiejskimi drogami, ale główną arterią stolicy, Tubman Boulevard. Byliśmy zaledwie kilka przecznic od plaż Oceanu Atlantyckiego, ale ostrzegano mnie, żebym tam nie biegał i nie oznaczał się „a”. samotny cel dla „chłopców ulicy”.

Znów biegnę w Liberii, bo znowu jestem w Liberii. To było osiem lat, najpierw wysyłania w moje miejsce innych psychiatrów i psychologów, a potem czekania COVID 19 pandemia. Jako szef naszego programu dotyczącego globalnego zdrowia psychicznego spóźniłem się tutaj, ponieważ byłem zaniedbanym rodzicem w tym partnerstwie. W rzeczywistości mój mieszkaniec i ja jesteśmy tutaj, aby dokładnie ocenić, jaki wpływ wywarliśmy wspólnie w ciągu ostatnich lat przeprowadzania corocznych poznawczo-behawioralnepsychoterapia szkolenia dla klinicystów zajmujących się zdrowiem psychicznym (MHC) w kraju. Są to pielęgniarki oraz niektórzy asystenci lekarzy i położne, którzy zostali przeszkoleni na de facto psychiatrów w kraju, w którym na ponad 4 miliony ludzi pracuje dwóch de facto dwóch psychiatrów.

Liberia zbyt długo istniała dla mnie jako potężne wspomnienia zamrożone w postaci historii i zdjęć w prezentacjach PowerPoint na wykładach na temat globalnego zdrowia psychicznego. Ale dla mnie znów ożyło, jakby rozmrożone po błyskawicznym zamrożeniu. Uderza mnie to, że ci sami ludzie wciąż próbują nieść w jednym miejscu flagę zdrowia psychicznego funkcjonujący pod flagą narodową zniszczoną przez wojnę domową, wirus Ebola oraz, w mniejszym stopniu, COVID 19. Liberia, jeden z najbiedniejszych krajów na świecie, jest miejscem zdominowanym przez biedę, niedostatek i przestępczość że założyłem, że rzeki pecha, które płyną przez ten kraj, już dawno uniosłyby moich kolegów.

Ale był tam kierowca Sando, który odebrał nas z lotniska po tym, jak podrzucił mnie tam pod koniec mojej ostatniej podróży w 2015 roku. Yeplen był jednym z dwóch MHC, z którymi spotkaliśmy się po raz pierwszy w 2011 r., kiedy jako konsultanci pomagaliśmy je zainstalować w szpitalu JFK świadczenia usług pediatrycznych i położniczych/ginekologicznych w szpitalu trzeciego stopnia, ale program ten upadł z powodu braku stałego wsparcia ze strony JFK. Teraz pełni funkcję asystentki reżysera siostry JFK, E.S. Dotacja Psychiatryczny Szpital, jedyny szpital psychiatryczny w kraju. Jest Alex, dyrektor MHC, który pracuje w ramach Programu zdrowia psychicznego Carter Center tutaj, w Monrowii i który towarzyszył mi podczas moich dwutygodniowe szkolenie dla nowych MHC w wiejskim hrabstwie Bong w 2015 r., pomocne jak zawsze w rozpoczęciu naszego programu CBT ocena. Być może najbardziej uderzający jest psycholog, który podszedł do mnie na spotkaniu, aby ponownie przedstawić się jako jeden ze studentów tego szkolenia w 2015 roku i poprosić o zrobienie sobie ze mną zdjęcia.

Przybyliśmy z naszą wiedzą CBT i naszymi narzędziami badawczymi. Rezydenci psychiatrii szkoleni w ramach pierwszego w kraju i wciąż powstającego programu rezydencji w E.S. Szpital Grant zwraca się do nas o pomoc uzależnienie psychiatria, psychiatria dziecięca i młodzieżowa oraz psychiatria sądowa. Przychodzimy jako eksperci z techniczną wiedzą i większymi zasobami, ludzkimi i nie tylko, na naszym jednym oddziale psychiatrycznym niż na wszystkich Liberii, ale to, co naprawdę wydaje się robić różnicę, to fakt, że przez te wszystkie lata wytrwaliśmy i nie poddaliśmy się Liberia.

Raz za razem byliśmy przedstawiani w tym tygodniu jako program, który wyróżnia się na tle innych, które pojawiły się i odeszły i która współpracuje, a nie dyktuje lokalnym partnerom, takim jak Ministerstwo Zdrowia i Carter Centrum. Nasze połączenie psychiatryczne dostarcza języka dla naszego ludzkiego połączenia, a nie jego istoty. Przypomina mi to często powtarzaną sugestię, że proces przeważa nad treścią jako siła napędowa postępu psychoterapeutycznego. I tak jak kiedyś pisałem o psychoterapii, nasze zaangażowanie w zdrowie psychiczne Liberyjczyków pozwala naszym obecnym tutaj kolegom zajmującym się zdrowiem psychicznym wiedzieć, że nie są sami.

Nie jestem sam, biegnąc wzdłuż Tubman Boulevard. Rojące się, trąbiące stada motocyklistów i riksz ostrzegają przed odważaniem się zejścia z chodnika. Kobiety z koszami pełnymi wszystkiego na głowach wciąż potrafią rozmawiać przez telefony komórkowe, gdy slalomuję wokół nich z kilkoma strach że widok przejeżdżającego białego faceta może wytrącić ich z równowagi.

Są też nieprzewidywalne ruchy dzieci kręcących się po rozpadających się chodnikach obok rodziców pod parasolami Coca-Coli sprzedających swoje towary. To nie jest bieg, który wychowuje medytacja, nie mówiąc już o haju biegacza, ale porzuciłem luksusowe bezpieczeństwo mojego hotelu na rzecz zanurzenia się w ulicznym życiu Liberii. Połączyłem się z czymś większym ode mnie i mam nadzieję, że Liberia poczuje się przez to większa.