Małe problemy, wielkie uczucia

Dzieci często bardzo się denerwują z powodu rzeczy, które dorosłym wydają się nieistotne, na przykład tego, że to nie one wywierają nacisk przycisk windy, brak ulubionej koszuli, ponieważ jest w praniu, lub powiedzenie, że nie może mieć już więcej ciasteczka. Rodzice mogą określić te nadmierne emocje jako niewłaściwe, niedopuszczalne lub niegrzeczne.

Przesłanie dla dzieci jest takie, że powinny mieć tylko małe uczucia w przypadku małych rzeczy, a duże uczucia zachować dla wielkich rzeczy.

Nie tak działają emocje. Dorośli przez cały czas doświadczają wielkich uczuć w związku z drobnymi rzeczami, na przykład gdy szef lub małżonek krytykują, samochód przed nami jedzie zbyt wolno lub głośny hałas powoduje, że podskakujemy.

Reakcje te są intensywne, ponieważ emocjonalna część mózgu jest nastawiona na natychmiastowe działanie, a nie na subtelną ocenę. Mózg emocjonalny aktywuje uczucie – często duże – bez względu na wielkość zdarzenia wyzwalającego. Jakiś czas później kora mózgowa włącza się, aby ocenić sytuację.

Jeśli proces przebiegnie sprawnie, to duży emocja szybko minie, jeśli kora rozpozna, że ​​sytuacja nie wymaga takiej intensywności. Stopa schodzi z emocjonalnego pedału gazu i opada na pedał hamulca.

Ten drugi etap oceny i hamowania jest wolniejszy lub nieobecny u dzieci. (Oczywiście może go nie być również u dorosłych.) Mózg poznawczy dziecka nie jest tak dobrze rozwinięty, jak mózg emocjonalny. Dlatego wielka emocja związana z małą rzeczą może trwać, a nawet zwiększać intensywność. Nie ma dojrzałego i przemyślanego hamowania kory mózgowej.

W takich chwilach rodzice naturalnie chcą nauczyć dzieci mieć perspektywę i nie reagować nadmiernie. Jednak odrzucenie uczucia nie buduje perspektywy, zwykle wywołuje jeszcze większą reakcję emocjonalną. Tym, czego naprawdę potrzebują dzieci w odpowiedzi na nadmierne emocje, jest nasz spokój, ciepło, empatyczny obecność.

Preteksty

Innym powodem, dla którego dzieci mają duże uczucia w stosunku do małych rzeczy, jest to, że drobny incydent może być: pretekst uwolnić dużą ilość emocji związanych z czymś innym, czymś większym. Źródło intensywnych emocji jest zbyt złożone lub przytłaczające, aby stawić mu czoła bezpośrednio, więc dziecko znajdzie mały zdenerwowany, aby otworzyć tylne drzwi, tak że część dużego zbiornika emocji może być wydany.

Wyobraź sobie dziecko, które wścieka się z powodu swojej ulubionej koszuli w praniu. Rodzice odrzucają zasadność tego uczucia, ponieważ nie zdają sobie sprawy, że pod tym „śmiesznym” napadem złości dziecko kryje „uzasadnione” uczucia, których nie da się wyrazić słowami. Być może dziecko wyczuwa lub odczuwa napięcie między rodzicami przyjaźń trudności lub trudności w nauce w szkole. Dziecko nie jest w stanie wyrazić tych intensywnych i wewnętrznych uczuć, ale tak jest Móc dopasuj koszulę.

Jest to normalne, ale mylące. Zwykle ani dziecko, ani rodzic nie zdają sobie sprawy, że wielka emocja została przesunięta z czegoś naprawdę ważnego – ale niewyrażalnego – na coś drobnego – ale dającego się wyrazić. Najważniejsze jest to, że nie ma czegoś takiego jak nieuzasadniona lub nieodpowiednia emocja. Może po prostu zostać wyparty z innego źródła, dlatego należy go traktować delikatnie, z szacunkiem i uznaniem.

Znajomy opowiedział mi o swoim synu, który najwyraźniej nie przejął się śmiercią ukochanego kota. Jednak kilka miesięcy później, gdy babcia musiała odwołać plany wizyty, chłopiec płakał godzinami, choć zwykle przyjmował to ze spokojem.

Czy „udawał” swoje krzyki na temat babci? Nie, prawdopodobnie płakał z powodu wcześniejszej utraty kota, bólu, który był dla niego wówczas zbyt przytłaczający. Drobne wydarzenie w postaci odwołanej wizyty babci otworzyło drzwi do tych ukrytych uczuć. Jego rodzice nie musieli mówić: „Naprawdę płaczesz z powodu kota”. Nie, pretekstowe uczucia można przyjąć z empatią: „Naprawdę jest ci smutno, że babcia nie przyjedzie w tym tygodniu. Rozumiem."

Kiedy rodzice tego chłopca słuchali i trzymali go w ramionach, jego łzy z powodu wizyty Babci płynęły aż do końca. Następnie powiedział: „Babcia naprawdę kochała tego kota” i był gotowy podzielić się szczęśliwymi wspomnieniami na temat kota, czego unikał wcześniej, kiedy jego córka smutek został pochowany.

Dzieci często wykorzystują drobne urazy fizyczne jako pretekst do głębszych uczuć, które stłumiły lub nie potrafiły wyrazić. Dzieje się tak dlatego, że dorośli często traktują urazy jako „akceptowalny” powód do płaczu. Niestety, dziecko nadal może spotkać się z pogardą lub odrzuceniem, ponieważ wielkość emocji nie odpowiada wielkości kontuzja: „Tak naprawdę nie jesteś ranny, przestań być dzieckiem”. Ale wielkie uczucie jest zawsze prawdziwym uczuciem, nawet jeśli nie znamy prawdziwego powód.

Szacunek dla smutku i złości dzieci

Dzieci potrzebują empatii, jeśli chodzi o prawdziwą głębię swoich emocji, bez względu na wielkość bodźca. Dzieci nie potrzebują odrzucenia, jeśli wybuch jest większy, niż nam się wydaje. Dzieci w naturalny sposób czują się zranione, gdy ich wielkie emocje są ignorowane, odrzucane lub karane. Mogą jeszcze bardziej nasilić ekspresję emocjonalną, dopóki nie zrozumiemy, co nam mówią, lub mogą się zamknąć i odmówić dzielenia się z nami ważnymi sprawami, ponieważ nie daliśmy im znać, że nam zależy.

Janusz Korczak rozumiał to lepiej niż ktokolwiek, kogo znałem. Był polskim żydowskim pediatrą, autorem, pedagogiem, nieustraszonym obrońcą praw dziecka i jednym z moich wielkich bohaterów za odważne życie i stawienie czoła śmierci. Głęboko pamiętał, jak to jest być dzieckiem, co widać w jego zachwycającej książce dla dzieci: Król Maciuś Pierwszyi jego głęboką książkę edukacyjną filozofia, Kiedy znów byłem mały. Napisał coś, o czym zawsze staram się pamiętać, ilekroć dziecko jest bardzo smutne, zły lub przestraszone jakąś drobnostką: „Dziecko ma prawo do szacunku dla swego smutku, choćby z powodu utraty kamyka”.