Dlaczego ta rodzina jedzie gdziekolwiek poza domem na święta

Kiedy się ożeniłem, marzyłem o jednej z tych rodzin, w których wszyscy noszą pasujące swetry ze śniegu i śpiewają kolędy wokół fortepianu. Miałem nadzieję, że nasze przyszłe dzieci zaproszą swoich przyjaciół na popcorn strunowy i żurawinę. Liczymy nasze błogosławieństwa nad trzaskającym ogniem i cieszymy się bardziej z dawania niż z otrzymywania.

Realizując tę ​​wizję, agresywnie ustanowiłem tradycje wakacyjne. Jedną z nich były ręcznie robione karty - 200 z nich - wykonane z filcu, guzików i papieru do scrapbookingu, wysyłane na całym świecie w kwadratowe brązowe koperty wymagające dodatkowej opłaty pocztowej. Pewnego roku sam zrobiłem koperty. Po drugie, stopiłem czerwony wosk uszczelniający na klapach, nadrukowując każdą czerwoną kałużę małym znaczkiem z trzciny cukrowej. Przez cały rok oszczędzałbym skarpetki samotnego żołnierza, aby tworzyć ozdoby - świąteczne kule wypełnione mrugnięciem poduszki i związane wstążką rypsową. Zainwestowałem w termometr do cukierków i podwójny bojler i zrobiłem sześć odmian świątecznych słodyczy, które połączyłem w świąteczne puszki związane z rafią.

Zostawiłem pasującą piżamę świąteczną pod każdym łóżkiem naszych dzieci z notatką: „Gratulacje! Otrzymałeś ten bonusowy prezent, ponieważ byłeś w tym roku wyjątkowo dobry. ”Na naszą doroczną imprezę przesilenia zimowego zrobiłem 200 świń w koc. Miałem nawet gustowny sweter wakacyjny.

Ale po 13 latach produkcji ekstrawagancji dla wszystkich innych zacząłem się bać sezonu wakacyjnego. Moje specjalne tradycje wydawały mi się przedmiotami do sprawdzenia, zwłaszcza w połączeniu z zakupami dziesiątek prezentów i mobilizacją kart podarunkowych dla nauczycieli i opiekunów do dzieci, składanie reprezentacyjnych ubrań na imprezy świąteczne oraz uczestnictwo w zabawach w wielu szkołach i domach kult.

Zacząłem być niechlujny. Zamówiłem niestandardowe znaczki pocztowe ze zdjęciem naszej rodziny i nie zauważyłem, że jedna z naszych córek została wycięta. („Hę? Chyba nie zrobiłem rozcięcia - powiedziała, spoglądając na koperty, gotowe do wysłania pocztą.) Upuściłam piłkę na prezent bonusowy, a nasza najmłodsza wybuchnęła płaczem: „Czy byłem zły ?!”

Wszystko to zakończyło się momentem „Najdroższa mamusia” w noc przed Bożym Narodzeniem 2014. Gościliśmy obiad dla 12 osób. Kiedy goście wyszli, jakiś czas po północy, wyciągnąłem prezenty z szaf, pod łóżkami, w szafkach - wszystkie z nich nadal nie były zapakowane. Otaczając mnie stosami i torbami na zakupy, odkryłem, że moje zapasy do pakowania były prawie do zera - skrawki ze zbiórki pieniędzy w szkole, jedna cienka rolka taśmy bez nożyczek. Z piwnicy słyszałem, jak mój mąż, Ethan, przeklina, gdy próbował zmontować mini trampolinę.

Oszalałem, oszacowałem uszkodzenia i wkroczyłem do pokoi naszych starszych dzieci. „Chłopaki”, powiedziałem, mrugając jak kretki w świetle, „czy nadal wierzysz w Świętego Mikołaja?”

„Nie”, powiedziała 14-letnia Louisa.

„Może trochę”, powiedział 12-letni Simon, zabezpieczając swoje zakłady. Ich ośmioletnia siostra, Frankie, zasnęła, słuchając Rudolpha.

Odetchnąłem głęboko, wizje przyszłych sesji terapeutycznych tańczyły mi w głowie. „OK, oto oferta” - powiedziałem. „Jestem Święty Mikołaj. I potrzebuję pomocy. ”

Na dole racjonowałem taśmy z taśmą, a mój mąż spłaszczał starą gazetę w opakowanie prezentu, gdy nasze duże dzieci pilnie i cicho drukowały nazwiska i etykiety z rezygnacją z warsztatów. W rzadkiej chwili spiskowej moja córka wyszeptała do swojego młodszego brata: „Po prostu wiesz: to, co się tu dzieje, nie jest normalne”.

O drugiej w nocy, kiedy zasnęliśmy z mężem, wyszeptałem: „Nie zrobię tego ponownie w przyszłym roku”.

- Dobranoc, Scrooge - powiedział.

W grudniu następnego roku, z pomocą mojego kokonspiratora (Ethana), postanowiłem zorganizować inny rodzaj świąt Bożego Narodzenia. Nie miałem obsesji na punkcie kart ani plików cookie. Skróciłem listę naszych świątecznych przyjęć i podałem mniej jedzenia (nikt tego nie zauważył). Na jej szkolny koncert nasza młodsza córka miała na sobie dżinsową kamizelkę i nieporęczne śnieżne buty, a moje serce wciąż rosło trzy rozmiary, kiedy jej klasa zagrała „The Dreidel Song”. Po raz pierwszy od 14 lat przybyliśmy na koncert chóru mojej mamy wystarczająco wcześnie, aby zająć pięć miejsc w tym samym ławka w kościele. Siedziałem, trzymając dłoń męża, słuchając hymnów zamiast zapisywania listy rzeczy do zrobienia na marginesie programu. Kiedy zamknąłem oczy, w dzieciństwie zostałem przeniesiony z powrotem do znanego i ukochanego kamienia węgielnego: dźwięk altowy mojej mamy, tłumiący refren „We Three Kings”.

W Wigilię Bożego Narodzenia nie mogłem zasnąć - nie dlatego, że spluwaliśmy w szufladzie śmieci Phillips-head o północy, ale ponieważ nie mogłem się doczekać wielkiego objawienia, które zaplanowaliśmy na Boże Narodzenie ranek. Powiedzieliśmy dzieciom, że w tym roku będzie coś innego w prezentach, ale nie sprecyzowaliśmy. Naszą tajemnicą było to, że zamiast zwykłej nagrody, z której większość zostaje porzucona przez drzewo, wybraliśmy się na niespodziewaną 10-dniową wycieczkę z naszego Nowego Jersey domu do Carolinas, zwiedzanie Charleston, Hilton Head i Asheville (miasto, plaża i góry), z przystankiem w Waszyngtonie, po drodze plecy.

Planowanie i rezerwacja tych wakacji zajęły w sumie trzy godziny - ułamek czasu, który zwykle spędzamy na burzy mózgów i zakupach prezentów. A wykonanie kosztuje mniej, niż można się spodziewać, dzięki niskim cenom gazu, napiętemu budżetowi na pamiątki i pozasezonowym cenom hotelowym.

Ale wyprzedzam siebie. Powrót do Wigilii. Po naszym obiedzie na 12 (Ethan zrobił wieprzowinę w powolnej kuchence, a ja przekazałem pochodnię deserową naszej starszej córce, której ciasteczka z kawałkami czekolady są najlepszą nadzieją naszej rodziny na przyszłe bogactwo), dzieci udały się na górę, prosząc o porządną noc sen. Ethan i ja nie spieszyliśmy się, pakując kilka drobnych upominków, a potem zwinęliśmy się w kłębek i obejrzeliśmy razem film, wciąż kładąc się do łóżka przed północą.

Obudziłem się nerwowo, że dzieci poczują się oszukane faktem, że pod drzewem jest tak mało. Okazało się, że kiedy zeszliśmy na dół, koty - jakby akcesoria do naszego świątecznego planu - rozproszyły uwagę, niszcząc papier do pakowania większości prezentów. Dzieci nawet nie zauważyły, że ich zaciąg był znacznie mniejszy niż zwykle i że składał się głównie z podstaw, takich jak mitenki, skarpetki i książki.

Kiedy nie było już więcej pudeł do otwarcia, mój mąż podał dzieciom kartkę papieru. To była rymowana wskazówka - pierwsza z ośmiu, która doprowadziła do naszego wielkiego odkrycia. Polowanie zabrało nas, jako rodzinę, przez dom, od strychu do piwnicy, od wskazówek do wskazówek, i wreszcie doprowadziło nas na podjazd. Otwierając drzwi do naszego minivana, dzieci znalazły małe białe pudełko zapięte na środkowym siedzeniu. W środku był notatnik, na zdjęciach i słowach, podróż, którą wyruszymy następnego dnia.

Nasza najmłodsza, gdy zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje, powiedziała z wielką radością: „To jak te reklamy, w których dostają niespodziewaną wycieczkę do Disney World, ale lepiej! ”. Nasze dwoje starszych dzieci było równie podekscytowanych, mimo że przeżywało okres dorastania, strefę naturalnie podsycaną urazą i nuda.

Następnie daliśmy każdemu dziecku certyfikat na jego „prezent podarunkowy”: kulinarną wycieczkę po Charleston dla Louisy; zwiedzanie duchów Savannah przez karawan (!) dla Simona; oraz przejażdżka konno przez rezerwat przyrody w Hilton Head dla miłośnika zwierząt Frankie. Zaskoczyłem też mojego męża rezerwacją na podszewkę, która szybko stała się najbardziej oczekiwanym wydarzeniem tygodnia.

Spakowaliśmy Święta Bożego Narodzenia, poszliśmy do domu mojej mamy na świąteczny obiad, potem wróciliśmy do domu i kłóciliśmy się, czy powinniśmy zdekorować drzewo i przeciągnąć je do krawężnika, zanim wyjdziemy z miasta. Mój mąż martwił się ryzykiem pożaru, pozostawiającym suche drzewo w pustym domu; Martwiłem się, że nagie drzewo będzie zaproszeniem do włamywaczy. Lenistwo zwyciężyło!

Wyszliśmy następnego ranka o świcie. Przejazd do Charleston powinien zająć 12 godzin. Z ruchem zajęło nam 19, w tym sześć filmów, jeden długi audiobook (Całe światło, którego nie widzimy), lunch w Panera w pobliżu Quantico i kolacja w Prime Smokehouse w Rocky Mount w Północnej Karolinie. To było miejsce na grilla, które znaleźliśmy na Yelp i zapewniło nasz ulubiony posiłek z całej podróży. (Kiedy kelnerka przyniosła niechciany wkład słodkiej herbaty, nasza 14-latka powiedziała: „To dziwne, że ludzie tutaj są tacy mili”).

Odtąd nasza przygoda zaczęła się tak, jak wszystkie rodzinne wakacje - a przynajmniej wszystkie moje rodzinne wakacje: równe części „Dlaczego moje dzieci są tak denerwujące?” i „Naprawdę uwielbiam tych ludzi”. W niektóre dni czułem się jak mama w Świąteczne wakacje National Lampoon (oszołomiony, cierpiący); inni, jak Carol Brady (sympatyczny, zrelaksowany do tego stopnia, że ​​wydają się leczeni).

Kilka najważniejszych atrakcji: spacer wzdłuż baterii w Charleston, a następnie wizyta w Calhoun Mansion, muzeum w największym prywatnym domu w mieście. Po raz pierwszy usłyszałem Gullaha i przełknąłem smażonego kurczaka w sklepie drobiu i ostryg Leona, dawnym stawie karoserii z oryginalnymi bramami garażowymi. W Hilton Head chodziliśmy na nocne kąpiele, jeździliśmy na rowerach na plaży i jedliśmy kanapki „oooey-gooey” w ukrytym skarbie zwanym Lowcountry Produce Market & Café. (Dla niewtajemniczonych: ten przysmak składa się z grillowanego sera pimiento, bekonu i galaretki z pieprzu czosnkowego na zwykłym białym chlebie.) W Savannah, czekaliśmy na godzinnej linii na słynne lody Leopolda i byliśmy tak bogato wynagrodzeni, że zastanawialiśmy się nad kolejną godziną sekundy. Odwiedziliśmy Malaprop Bookstore / Cafe w Asheville (rozległa, przytulna mekka dla mólów książkowych), spacerowaliśmy po galeriach w River Arts District i zakończył pierwszy dzień 2016 r. wycieczką przy świecach po Biltmore Estate, wiejskiej chacie Vanderbilts, która ma 250 pokoi i 43 łazienki. (Wiesz, podobnie jak wiejskie domki.) W Waszyngtonie oparliśmy nogi na stoliku kawowym naszych przyjaciół i uraczyliśmy ich opowieściami z podróży. Potem dzieci wskoczyły na trampolinę, a dorośli pili wino.

Osobiście nie lubię słyszeć o idyllicznych wakacjach innych ludzi (jedyną gorszą rzeczą jest słuchanie czyichś snów), więc zapewniam cię: mieliśmy wiele napiętych chwil. Nasze dzieci uszczypnęły się i zaczęły feud na tylnym siedzeniu. Mój mąż i ja wdaliśmy się w gorącą kłótnię na parkingu na południu granicy - najbardziej przereklamowany megamall / pit stop na świecie. (Jeśli jest para, która nie wdała się w gorącą kłótnię na parkingu na południu granicy, chciałbym ich poznać!) Trasa po duchach odpalony: Potem niektórzy członkowie naszej rodziny musieli spać przy włączonych światłach, a inni członkowie naszej rodziny nie byli tak sympatyczni, jak mogli byli. Co do długo oczekiwanej przygody na zip-line? Pojawiliśmy się w niewłaściwy dzień, a kurs został zamknięty. Ale ogólnie były to najszczęśliwsze i najbardziej relaksujące wakacje, jakie kiedykolwiek spędziliśmy razem. Jest to również pierwszy dzień, w którym nasze dzieci spały późno, więc mogliśmy z mężem wycisnąć się na śniadanie i spacer, zanim się obudzą - cud Bożego Narodzenia, na który czekałem.

Patrząc wstecz na wszystkie nasze rodzinne święta Bożego Narodzenia, nawet najbardziej szalone, stwierdzam, że jest taki moment, który nigdy nie traci blasku: kiedy Cała piątka ustawia się na szczycie schodów w Boże Narodzenie rano, a następnie paraduje do salonu, aby rozpocząć uroczystość. Za każdym razem dostaje mnie wspólność - wszyscy w piżamie, migoczące drzewa, przesiąkająca kawa, Bing Crosby wypełniająca spokojną ciszę. Bez względu na to, co stanie się później, niezależnie od tego, czy rozwiążemy te irytujące zwroty akcji, które trzymają zabawki w pudełkach, czy kłócimy się o to, czy niegrzecznie prosić sąsiadów o filiżankę cukru w ​​Boże Narodzenie, to jest chwila, którą pamiętam pierwszego dnia po pracy, po wakacjach, lub w październiku następnego, kiedy jestem w sklepie spożywczym i słyszę inauguracyjną wersję sezonu „Babci dostałem Renifer."

Na naszej wyprawie ten moment pojawił się w nieco innej formie: właśnie skończyliśmy naszą pierwszą dzień w Charleston i cała nasza piątka została wpchnięta do zbyt małego pokoju hotelowego, odpoczywając przed kolacją. Jedna córka przerzuciła skórzany segregator reklamujący lokalne atrakcje, udając portiera. Druga córka leżała na łóżku, klapiąc, i czytając książkę. Nasz syn rzucił piłką Nerf pod sufit popcornu. Mój mąż zmrużył oczy na swój telefon, zamawiając bilety na imprezę następnego dnia. W tej scenie nie było nic magicznego - żadnych dzwonków, trzaskającego ognia lub woniących perfum Douglasa jodła - ale uczucie było takie samo: radość z bycia w jednym miejscu na raz, ze wszystkim, na co można patrzeć do.

Zdjęcie pochodzi od Roba Howarda