Spadek zabawy i wzrost zaburzeń psychicznych u dzieci

Stawki depresja i niepokój wśród młodych ludzi w Ameryce stale rośnie od 50 do 70 lat. Dzisiaj, przynajmniej według niektórych szacunków, pięć do ośmiu razy więcej uczniów szkół średnich i studentów spełnia kryteria diagnozy poważnej depresji i / lub zaburzeń lękowych, tak jak było to prawdą przez pół wieku lub dłużej temu. Ta zwiększona psychopatologia nie jest wynikiem zmienionych kryteriów diagnostycznych; obowiązuje nawet wtedy, gdy środki i kryteria są stałe.

Najnowsze dowody na gwałtowny pokoleniowy wzrost depresji, lęków i innych zaburzeń psychicznych wśród młodych ludzi pochodzą z: właśnie opublikowane badanie prowadzone przez Jeana Twenge'a na Uniwersytecie Stanowym w San Diego. [1] Twenge i jej koledzy wykorzystali fakt, że Minnesota Wielofazowe Osobowość Inventory (MMPI), kwestionariusz używany do oceny różnych zaburzeń psychicznych, został przekazany dużej grupie studentów w całych Stanach Zjednoczonych już w 1938 roku, a MMPI-A (wersja używana z młodszymi nastolatkami) została podana próbkom uczniów szkół średnich już w 1951 roku. Wyniki są spójne z innymi badaniami, przy użyciu różnych wskaźników, które również wskazują na dramatyczne wzrost lęku i depresji - zarówno u dzieci, jak i młodzieży i młodych dorosłych - w ciągu ostatnich pięciu lub więcej dekad.

Chcielibyśmy myśleć o historii jako o postępie, ale jeśli postęp jest mierzony w zdrowiu psychicznym i szczęście młodych ludzi, cofamy się przynajmniej od wczesnych lat pięćdziesiątych.

Pytanie, na które chcę tutaj odpowiedzieć, brzmi: dlaczego.

Zwiększona psychopatologia wydaje się nie mieć nic wspólnego z realistycznymi zagrożeniami i niepewnościami w większym świecie. Zmiany nie korelują z cyklami gospodarczymi, wojnami ani innymi wydarzeniami światowymi, o których ludzie często mówią, że wpływają na stan psychiczny dzieci. Wskaźniki lęku i depresji wśród dzieci i młodzieży były znacznie niższe w czasie Wielkiego Kryzysu, II Wojny Światowej, Zimnej Wojny, burzliwych lat 60. i wczesnych 70., niż są obecnie. Wydaje się, że zmiany mają znacznie więcej wspólnego ze sposobem, w jaki młodzi ludzie patrzą na świat, niż ze sposobem, w jaki świat faktycznie wygląda jest.

Spadek poczucia osobistej kontroli młodych ludzi nad ich losem

Jedną z rzeczy, które wiemy o lęku i depresji, jest fakt, że istotnie korelują one z poczuciem kontroli lub brakiem kontroli nad własnym życiem. Ludzie, którzy uważają, że są odpowiedzialni za swój los, rzadziej odczuwają lęk lub depresję niż ci, którzy uważają, że są ofiarami okoliczności pozostających poza ich kontrolą. Można by pomyśleć, że poczucie osobistej kontroli wzrosło w ciągu ostatnich kilku dekad. Nastąpił prawdziwy postęp w naszej zdolności do zapobiegania chorobom i ich leczenia; stare uprzedzenia, które ograniczały możliwości ludzi z powodu rasy, płećlub orientacja seksualna zmniejszyły się; a przeciętny człowiek jest bogatszy niż w poprzednich dekadach. Jednak dane wskazują, że przekonanie młodych ludzi, że mają kontrolę nad własnym przeznaczeniem odmówił gwałtownie przez dziesięciolecia.

Standardową miarą poczucia kontroli jest kwestionariusz opracowany przez Juliena Rottera pod koniec lat 50. XX wieku o nazwie Internal-External Miejsce kontroli Skala. Kwestionariusz składa się z 23 par zestawień. Jedno stwierdzenie w każdej parze reprezentuje wiarę w Wewnętrzne miejsce kontroli (kontrola przez osobę), a druga reprezentuje wiarę w Zewnętrzne miejsce kontroli (kontrola przez okoliczności poza osobą). Osoba przystępująca do testu musi zdecydować, które stwierdzenie w każdej parze jest bardziej prawdziwe. Na przykład jedna para to:

• (za) Przekonałem się, że to, co się stanie, stanie się.
• (b) Zaufanie do losu nigdy nie okazało się dla mnie tak dobre, jak podjęcie decyzji o podjęciu określonego działania.

W takim przypadku wybór (a) reprezentuje Zewnętrzne miejsce kontroli, a (b) reprezentuje Wewnętrzne miejsce kontroli.

Wiele badań na przestrzeni lat wykazało, że ludzie, którzy zdobywają punkty w kierunku Wewnętrznego końca skali Rottera, radzą sobie lepiej w życiu niż ci, którzy zdobywają punkty w kierunku Zewnętrznego końca. [2] Bardziej prawdopodobne jest, że dostaną dobrą pracę, którą lubią, dbają o swoje zdrowie i odgrywają aktywną rolę w swoich społecznościach - i mniej prawdopodobne jest, że zaczną się niepokoić lub przygnębiony.

W badaniu badawczym opublikowanym kilka lat temu Twenge i jej koledzy przeanalizowali wyniki wielu wcześniejszych badań, w których stosowano skalę Rottera z młodymi ludźmi od 1960 r. 2002. [3] Okazało się, że w tym okresie średnie wyniki radykalnie zmieniły się - w przypadku dzieci w wieku od 9 do 14 lat, a także w przypadku studentów - z dala od Wewnętrznego w kierunku Zewnętrznego skala. W rzeczywistości zmiana była tak duża, że ​​przeciętny młody człowiek w 2002 r. Był bardziej zewnętrzny niż 80% młodych ludzi w latach sześćdziesiątych. Wzrost efektów zewnętrznych w skali Rottera w ciągu 42 lat wykazał ten sam trend liniowy, co wzrost depresji i lęku.

[Korekta: Przybyło umiejscowienie danych kontrolnych używanych przez Twenge i jej współpracowników dla dzieci w wieku od 9 do 14 lat ze Skali Nowickiego-Stricklanda, opracowanej przez Bonnie Strickland i Steve'a Nowickiego, a nie z Rottera Skala. Ich skala jest podobna do skali Rottera, ale zmodyfikowana do użytku z dziećmi.]

Uzasadnione jest sugerowanie, że wzrost Zewnętrzności (i spadek Wewnętrzności) jest przyczynowo związany ze wzrostem lęku i depresji. Kiedy ludzie wierzą, że mają niewielką kontrolę nad swoim losem lub nie mają jej wcale, zaczynają się niepokoić: „Coś strasznego może mi się przydarzyć w dowolnym momencie, a ja nie będzie w stanie nic z tym zrobić. ”Kiedy lęk i poczucie bezradności stają się zbyt wielkie, ludzie wpadają w depresję:„ Nie ma sensu próbować; Jestem skazany na porażkę ”.

Przesunięcie w kierunku zewnętrznego Cele, Z dala od wewnętrznych celów

Teoria Twenge jest taka, że ​​pokoleniowy wzrost lęku i depresji wiąże się z przejściem z celów „wewnętrznych” na „zewnętrzne” [1]. Wewnętrzny cele to te, które mają związek z własnym rozwojem jako osoby - takie jak zdobycie kompetencji w staraniach o wybranie i rozwijanie znaczącego filozofia życia. Z drugiej strony cele zewnętrzne to te, które dotyczą materialnych nagród i osądów innych ludzi. Obejmują cele o wysokich dochodach, statusie i dobrym wyglądzie. Twenge przytacza dowody, że młodzi ludzie są dziś bardziej nastawieni na zewnętrzny cele i mniej zorientowane na wewnętrzne cele niż były w przeszłości. Na przykład coroczna ankieta wśród studentów pierwszego roku studiów pokazuje, że większość dzisiejszych studentów podaje, że „są zamożni finansowo” jako ważniejsze dla nich niż „rozwijanie sensownej filozofii życia” - odwrotność była prawdziwa w latach 60. i 60 Lata 70. [4]

Przesunięcie w kierunku celów zewnętrznych można również powiązać przyczynowo z przesunięciem w kierunku zewnętrznego umiejscowienia kontroli. Mamy znacznie mniej osobistą kontrolę nad osiąganiem celów zewnętrznych niż celów wewnętrznych. Mogę, dzięki osobistemu wysiłkowi, zdecydowanie poprawić swoje kompetencje, ale to nie gwarantuje, że się wzbogacę. Mogę przez duchowy praktyki lub filozoficzne zgłębianie, znajdowanie własnego sensu w życiu, ale to nie gwarantuje, że ludzie uznają mnie za bardziej atrakcyjnego lub hojnego pochwały. W zakresie, w jakim moje emocjonalne poczucie satysfakcji pochodzi z postępu w kierunku wewnętrznych celów, mogę kontrolować moje samopoczucie emocjonalne. W zakresie, w jakim moja satysfakcja wynika z osądów i nagród innych, mam znacznie mniej kontroli nad moim stanem emocjonalnym.

Twenge sugeruje, że przejście od celów wewnętrznych do zewnętrznych stanowi ogólne przejście w kierunku kultury materializm, transmitowane przez telewizję i inne media. Młodzi ludzie są od urodzenia narażeni na reklamy i inne wiadomości sugerujące, że szczęście zależy od dobrego wyglądu, popularności i dóbr materialnych. Domyślam się, że Twenge ma przynajmniej częściowo rację w tej kwestii, ale zasugeruję kolejną przyczynę, która moim zdaniem jest jeszcze bardziej znacząca i podstawowa: moja hipoteza jest taka, że ​​pokolenie rośnie Zewnętrzność, zewnętrzne cele, niepokój i depresja są spowodowane w dużej mierze spadkiem w tym samym okresie możliwości swobodnej gry oraz zwiększonym czasem i wagą szkolenie.

Jak spadek wolnej gry mógł spowodować spadek poczucia kontroli i wewnętrznych celów oraz wzrost lęku i depresji

Jak wskazałem tutaj i tutaj- jak zauważyli inni w ostatnich popularnych książkach [5] - swoboda dzieci w zabawie i eksploracji ich własne, niezależne od bezpośredniego poradnictwa i kierownictwa dorosłych, ostatnio znacznie spadło dekady. Darmowa zabawa i eksploracja to historycznie środki, dzięki którym dzieci uczą się rozwiązywać własne problemy, kontrolują własne życie, rozwijają własne interesy i stają się kompetentni w dążeniu do własnego zainteresowania. To był temat wielu moich poprzednich postów. (Zobacz na przykład serię postów na temat „The Value of Play”.) W rzeczywistości gra z definicji jest kontrolowana i kierowana przez graczy; i gra, zgodnie z definicją, jest ukierunkowany raczej na cele wewnętrzne niż zewnętrzne

Pozbawiając dzieci możliwości samodzielnej zabawy, z dala od bezpośredniego nadzoru i kontroli dorosłych, pozbawiamy ich możliwości uczenia się, jak przejąć kontrolę nad własnym życiem. Możemy myśleć, że ich chronimy, ale w rzeczywistości zmniejszamy ich radość, zmniejszając ich poczucie samokontrola, uniemożliwiając im odkrywanie i odkrywanie starań, które najbardziej by im się podobały, oraz zwiększając szanse, że będą cierpieć z powodu lęku, depresji i innych zaburzeń.

Jak przymusowe kształcenie pozbawia młodych ludzi osobistej kontroli, kieruje ich ku zewnętrznym celom oraz promuje lęk i depresję

W ciągu tego samego półwiecza lub dłużej, gdy spadła liczba bezpłatnych zabaw, zajęcia szkolne i zajęcia przypominające zajęcia szkolne (takie jak lekcje pozaszkolne i zajęcia dla dorosłych Sporty) stale zyskiwały na znaczeniu. Dzieci spędzają dziś więcej godzin dziennie, dni w roku i lata życia w szkole niż kiedykolwiek wcześniej. Testy i oceny są ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Poza szkołą dzieci spędzają więcej czasu niż kiedykolwiek w otoczeniu, w którym są kierowane, chronione, pokrywane, klasyfikowane, oceniane i nagradzane przez dorosłych. We wszystkich tych ustawieniach dorośli mają kontrolę, nie dzieci.

W szkole dzieci szybko dowiadują się, że ich własne wybory czynności i ich własne oceny kompetencji się nie liczą; ważne są nauczyciele' wybory i osądy. Nauczyciele nie są w pełni przewidywalni: możesz uczyć się ciężko i nadal mieć słabą ocenę, ponieważ się nie domyśliłeś dokładnie co nauczyciel chciał, żebyś przestudiował lub poprawnie odgadł, jakie pytania zadałby. Celem w klasie, zdaniem znacznej większości uczniów, nie są kompetencje, ale dobre oceny. Biorąc pod uwagę wybór między nauką przedmiotu a uzyskaniem A, zdecydowana większość studentów bez wahania wybrałaby ten drugi. Dotyczy to każdego etapu procesu edukacyjnego, przynajmniej do poziomu szkoły wyższej. To nie wina studentów; to jest nasz wina. Tak to skonfigurowaliśmy. Nasz system ciągłych testów i ocen w szkole - który z każdym staje się coraz bardziej intensywny mijający rok - to system, który bardzo wyraźnie zastępuje zewnętrzne nagrody i cele wewnętrznymi nagrodami. Jest prawie zaprojektowany, aby wywoływać niepokój i depresję [6].

Szkoła jest także miejscem, w którym dzieci nie mają większego wyboru, z kim mogą się kojarzyć. Są one gromadzone w przestrzeniach wypełnionych innymi dziećmi, których nie wybrali i muszą spędzać w nich dużą część każdego dnia szkolnego. W darmowej zabawie dzieci, które czują się nękane lub zastraszane, mogą opuścić sytuację i znaleźć inną grupę, która jest bardziej zgodna; w szkole nie mogą. Niezależnie od tego, czy prześladowcami są inni uczniowie czy nauczyciele (co jest zbyt powszechne), dziecko zwykle nie ma wyboru, musi stawić czoła tym osobom dzień po dniu.

Rezultaty są czasem katastrofalne.

Kilka lat temu Mihaly Csikszentmihalyi i Jeremy Hunter przeprowadzili badanie szczęścia i nieszczęścia wśród uczniów szkół publicznych w klasach od 6 do 12 [7]. Każdy z 828 uczestników, z 33 różnych szkół w 12 różnych społecznościach w całym kraju przez tydzień nosił specjalny zegarek na rękę, zaprogramowany tak, aby dawał sygnał w przypadkowych godzinach między 7:30 a 22:30. Za każdym razem, gdy sygnał był wyłączany, uczestnicy wypełniali kwestionariusz wskazujący, gdzie byli, co robili i jak byli w tej chwili szczęśliwi lub nieszczęśliwi.

Zdecydowanie najniższe poziomy szczęścia (zaskoczenie, niespodzianka) wystąpiły, gdy dzieci były w szkole, i najwyższy poziomy miały miejsce, gdy byli poza szkołą i rozmawiali lub bawili się z przyjaciółmi. Czas spędzony z rodzicami spadł w połowie zakresu. Średnie szczęście wzrosło w weekendy, ale potem gwałtownie spadło od późnego niedzielnego popołudnia do wieczora, w oczekiwaniu na nadchodzący tydzień szkolny.

Jako społeczeństwo doszliśmy do wniosku, że dzieci muszą spędzać coraz więcej czasu w tym samym miejscu, w którym one najmniej chcę być. Koszt tego przekonania, mierzony szczęściem i zdrowiem psychicznym naszych dzieci, jest ogromny.

Czas ponownie przemyśleć Edukacja.

Inny sposób

Każdy, kto uczciwie patrzy na doświadczenia uczniów w Sudbury, modeluje szkoły demokratyczne i Unschoolers - tam gdzie dominuje wolność, zabawa i samodzielna eksploracja - wie, że istnieje inna sposób. Nie musimy doprowadzać dzieci do szaleństwa, aby je edukować. Dając wolność i możliwości, bez przymusu, młodzi ludzie kształcą się sami. Robią to z radością, a tym samym rozwijają wartości wewnętrzne, osobistą samokontrolę i dobre samopoczucie emocjonalne. To nadrzędne przesłanie całej serii esejów na tym blogu. Czas, aby społeczeństwo rzuciło szczere spojrzenie.

W moim ostatni post Zaprosiłem czytelników do przedstawienia swoich historii o samokierowaniu edukacji, a wielu z was odpowiedziało. To zaproszenie jest nadal otwarte, ale proszę odpowiedz wkrótce. W ciągu następnych kilku tygodni opublikuję eseje o tym, jak dzieci uczą się czytać poprzez swoją własną grę i eksploracja, jak i dlaczego uczą się matematyki oraz jak rozwijają specjalne zainteresowania i umiejętności, które w końcu prowadzą kariery

Bądźcie czujni.

Notatki
[1] Twenge, J. i in., (2010). Wzrost liczby urodzeń w psychopatologii wśród młodych Amerykanów, 1938-2007: Międzystrefowa metaanaliza MMPI. W prasie, Clinical Psychology Review 30, 145-154.
[2] Aby uzyskać odniesienia, patrz Twenge i in. (2004).
[3] Twenge, J. i in. (2004). To jest poza moją kontrolą: między-czasowa metaanaliza rosnących efektów zewnętrznych w miejscu kontroli, 1960-2002. Przegląd osobowości i psychologii społecznej, 8, 308–319.
[4] Pryor, J. H. i in. (2007). Amerykański student pierwszego roku: czterdzieści lat trendów, 1966-2006. Los Angeles: Instytut Badań Szkolnictwa Wyższego.
[5] Przykładami takich książek są Hara Estroff Marano Naród Wimps i Lenore Skenazy's Dzieci z wolnego wybiegu.
[6] Zgodne z tym twierdzeniem są dowody, że im bardziej konkurencyjna akademicko szkoła, tym większa jest częstość depresji wśród uczniów. Herman, K. C. i in. (2009). Dzieciństwo depresja: Nowe podejście do roli szkoły. Psychology in the Schools, 46, 433-446.
[7] Csikszentmihalyi, M., i Hunter, J. (2003). Szczęście w życiu codziennym: wykorzystanie próbkowania doświadczeń. Journal of Happiness Studies, 4, 185-199.