Back Where I Belong

Moja młodsza siostra, Ruthie, nigdy nie zrozumiała, dlaczego po ukończeniu szkoły średniej opuściłam nasze małe rodzinne miasto w Luizjanie i nigdy nie oglądała się za siebie. I nie dostałem tego, czego ona nie dostała. Byłem niespokojnym nieprzystosowanym, maniakiem książkowym, spragnionym miejskości, który był człowiekiem z zewnątrz w miejscu, gdzie polowanie, wędkarstwo i proste życie uszczęśliwiały ludzi. Dlaczego Rod nie jest zadowolony? Zastanawiała się Ruthie. Co z nim nie tak? Czy to nie wystarczy?
Ruthie została w St. Francisville, poślubiła swoją ukochaną z liceum, uczyła matematyki w miejscowej szkole i wychowała trzy dziewczynki po żwirowej drodze, z której ona i ja dorastałyśmy. Nigdy nie żałowałem jej życia, które wybrała, ale nie wątpiłem, czy wybrałem dla siebie właściwą ścieżkę. Mieszkałem i pracowałem jako dziennikarz w dużych miastach - Waszyngtonie; Miami; Nowy Jork; Dallas; i Filadelfii - i znalazło tam osobiste i zawodowe spełnienie.

A jednak, kiedy wróciłem do domu na wakacje, między Ruthie a mną było napięcie, niepokój, który wydał mi się osądem. Nie chciała o tym mówić; to nie w jej stylu. Ale dla mnie było oczywiste, że wierzy, że jej brat przyjął uprzejmość w dużych miastach.
Było to jednak bardziej skomplikowane. Jak mąż Ruthie, Mike Leming, powiedział mi po swojej śmierci z powodu agresywnej postaci raka płuca we wrześniu 2011 roku, Ruthie uznała mój odejście za osobiste odrzucenie. „Boli ją, że odszedłeś” - przyznał. „Miała wrażenie, że rodzina jest wszystkim i wszyscy zostajemy tutaj razem na skraju. Nikt nigdy nie wychodzi. ”
Zeszłej wiosny, sześć miesięcy po śmierci Ruthie, Mike pokazał mi pudełko listów, które napisała do niego latem 1986 roku, kiedy byli ukochanymi ze szkoły średniej. Miał 18 lat i był na podstawowym szkoleniu dla Gwardii Narodowej, a ona miała 17 lat i wciąż była w domu, przygotowując się do swojego ostatniego roku w szkole średniej. Ruthie opowiadała Mike'owi o życiu w mieście, o wędkowaniu na stawie mojego taty, chodzeniu na kręgle z dziewczynami, wycieczkach samochodowych do Zatoki Meksykańskiej. Ich historie były zupełnie zwyczajne, a jednak była w nich taka nieosłonięta radość. Uderzyło mnie to, jak powtarzała w kółko, jak bardzo nie może się doczekać, żeby go poślubić i rozpocząć swoje życie w St. Francisville.
Myślałem o tym, jak się zachowałem w wieku 17 lat. Byłem w ciągłym zamieszaniu emocjonalnym, zaniepokojony moją samotnością, przyszłością, niepewnością co do tego sens życia, moje wątpliwości co do mojego miejsca na świecie i tego, czy Gadające Głowy były najlepsze zespół muzyczny. Coś w tym rodzaju. Krótko mówiąc, byłem typowym amerykańskim nastolatkiem. Ruthie była niezwykła, ponieważ wiedziała, czego chce od życia, i wiedziała, że ​​ma to przed sobą do wzięcia.
Ona też to wzięła. Dopóki nie został porwany przez raka.

Widziałem, jak Ruthie cierpi głównie z daleka. St. Francisville był pięć godzin jazdy samolotem z Filadelfii, gdzie mieszkałem z żoną Julie i trójką dzieci. Zanim zdiagnozowano raka Ruthie w 2010 roku, był on w końcowej fazie. Przeżyła jeszcze 19 miesięcy i wtedy jej choroba spotkała się z niezwykłą odwagą i pogodą ducha.
Inspirowało mnie to, jak moja siostra poradziła sobie z rakiem. Ale rzeczą, która zmieniła moje życie, był przelanie miłości do niej od ludzi z naszego rodzinnego miasta.
Cztery miesiące po diagnozie Ruthie miejscowi zorganizowali koncert i taniec, w którym uczestniczyłem. Ponad tysiąc osób w tej sennej wiejskiej wiosce wyszło tej nocy dla mojej siostry, która przez 20 lat w klasie nauczyła wielu z nich lub ich dzieci. Chcieli podziękować i pokazać Ruthie, że nie podróżuje samotnie z rakiem. Ich zasięg nie zakończył się tego wieczoru. Pozostali przy niej - modląc się, płacząc, śmiejąc się, przynosząc posiłki rodzinne, zabierając dzieci ze szkoły - aż do dnia jej śmierci.
Dzień przed odejściem Ruthie, Julie i ja zwiedziliśmy XVIII-wieczny dom wiejski godzinę drogi od Filadelfii, który mieliśmy nadzieję wynająć. To był dla nas dom marzeń i bardzo tego chcieliśmy. Ale kiedy dotarły do ​​nas wieści o śmierci Ruthie, musieliśmy pędzić na południe, aby podpisać umowę najmu.
W ciągu następnego tygodnia poznaliśmy dziesiątki osób, które znały i uwielbiały Ruthie i słyszały historie o tym, jak wiele zmieniła w ich życiu. Byliśmy poruszeni i przytłoczeni.
Zanim pod koniec tygodnia wróciliśmy do Filadelfii, postanowiliśmy zrobić to, co ja, brat miasta-myszy, kiedyś uważałem za nie do pomyślenia: przenieść się do St. Francisville. Wędrowałem wielką kosmopolityczną ścieżką w górę i w dół wschodniego wybrzeża, ale teraz moje serce powiedziało mi, że nadszedł czas, aby spróbować nowej ścieżki - tej, którą pokazała mi moja siostra.
Rak kpi z myśli, że możemy stanąć na własnych nogach. Kiedy stajemy się bezradni z powodu chorób i śmiertelności, nie mamy nic poza naszą wiarą, naszymi przyjaciółmi, a przede wszystkim naszą rodziną, aby nas nieść. Co jeśli obudzę się pewnego ranka, tak jak Ruthie, aby dowiedzieć się od mojego lekarza, że ​​mam nieuleczalnego raka? Kto zaopiekuje się mną i moją rodziną? Tak, mieliśmy przyjaciół w Filadelfii, ale nie mieszkaliśmy tam wystarczająco długo - nie żyliśmy gdziekolwiek wystarczająco długo - aby rozwinąć relacje, które Ruthie miała w domu.

Jako młody człowiek widziałem więzi między mną a społecznością, w której się urodziłem, zarówno trzymającą mnie, jak i powstrzymującą. Więc je odrzuciłem. W świetle cierpienia Ruthie zobaczyłem te głębokie więzi nie jako kajdany, które się łączą, ale jako rzeczy, które utrzymują moją rodzinę razem, gdy mamy do czynienia z tym ogromnym ciosem.
Uświadomiłem sobie również, że to, czego potrzebowałem jako 15-letniego chłopca o wolnym duchu, nie było tym, czego potrzebowałem jako 45-letni mężczyzna z żoną i dziećmi. Moi rodzice, kuzyni, siostrzenice i siostrzeńcy chcieli mnie tam, a ja też chciałem tam być. Nigdy nie żałowałem, że wyjechałem w młodości, ale teraz Ruthie pokazała mi, dlaczego czas wracać do domu.
Spodziewaliśmy się, że nasi przyjaciele z Filadelfii, sąsiedzi i koledzy będą żałować, że wyjeżdżamy. Nie spodziewaliśmy się, że ludzie powiedzą nam, jak bardzo chcieliby mieć miejsce takie jak St. Francisville. Jeden z przyjaciół wyznał, że jego rodzice wychowali go, aby stawiał sukces zawodowy ponad wszystko inne w życiu i zawsze starał się o lepszą pracę. I on miał. Teraz, gdy on i jego żona byli starsi, a ich dzieci już nie było, nie mieli prawdziwej społeczności, w której mogliby się zestarzeć. Byli bogaci, odnoszący sukcesy i samotni.
Od ponad roku mieszkamy w tym małym miasteczku nad rzeką Missisipi. Czy są chwile, kiedy tęsknimy za życiem w wielkim mieście? Tak. Nie można łatwo zaspokoić kaprysu dotyczącego tajskiego jedzenia, a filmy, muzea i zakupy wymagają co najwyżej jednodniowej wycieczki. Ale zawsze coś się nam przypomina, że ​​droga Ruthie - droga, którą wielu z nas nie wybrał - jest tego warta.
Pewnego popołudnia zeszłej jesieni moja kuzynka Amy dostrzegła Lucas, naszą dziewięciolatkę, przez okno swojego samochodu. Zetarł swój rower i płakał po tym, jak źle się potrącił. Podała mu rękę, posprzątała i przyniosła do domu - z pomocą kilku równie dobrych widzów. Kiedy tej nocy został schowany do łóżka, Lucas powiedział swojej matce: „Cieszę się, że tu mieszkamy. Kiedy się rozbiłem, tylu ludzi przyszło mi pomóc i wszyscy wiedzieli, kim jestem. ”
o autorze

Rod Dreher jest autorem Mała droga Ruthie Leming ($26, amazon.com), który zostanie opublikowany w kwietniu. Pisał także dla New York Post i Amerykański konserwatysta. Mieszka ze swoją rodziną w Luizjanie.