Memorial Day 2017: Holiday Went From Somber to Summer Party

Artykuł pierwotnie ukazał się CZAS.

Tak długo, jak Dzień Pamięci w Stanach Zjednoczonych był powszechnie uznanym nieoficjalnym początkiem w sezonie letnim Amerykanie narzekają, że święto nie obchodzi się tak, jak powinno być. Gdy CZAS skomentował w 1972 r., że święto stało się „trzydniową ogólnonarodową hootenanny, która wydaje się dużo stracić swojego pierwotnego celu ”, magazyn był już stosunkowo późno na żałobną imprezę Dnia Pamięci reputacja. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że tego dnia rozpoczął się jako sposób na zapamiętanie oszałamiającej liczby 620 000 osób, które zginęły podczas wojny secesyjnej, a teraz jest najlepiej znany jako czas na plażę lub zrobienie czegoś zakupy.

Co może bardziej zaskakujące jest to, że ta przeciąganie liny między uroczystą pamięcią a letnią zabawą jest prawie tak stare jak samo święto.

Oryginalna wizja tego dnia, jak

wyrażone generał Unii John A. Logan, dowódca Wielkiej Armii Republiki (GAR), potężny obywatel stowarzyszenie weteranów żołnierzy Unii, podkreślał honor i godność. „Zbierzmy zatem, w wyznaczonym czasie, ich święte szczątki i girlandę nad nimi namiętnych kopców z najpiękniejszych wiosennych kwiatów; postawmy nad nimi starą, starą flagę, którą uratowali przed hańbą; w tej uroczystej obecności odnówmy nasze obietnice pomocy i pomocy tym, których zostawili wśród nas jako świętych podopiecznych z wdzięczności Narodu, wdowy i sieroty żołnierza i żeglarza ”, napisał w swoim rozkazie zorganizowania takiego dnia. W 1868 r. Około 5000 osób odpowiedziało na jego wezwanie, odwiedzając nowy ówczesny cmentarz narodowy w Arlington w wyznaczonym dniu, aby usłyszeć, że przyszły prezydent James Garfield wygłosi adres na temat „nieśmiertelnej” cnoty poległych w wojnie i udekorować groby żołnierzy pochowany tam z flagami i kwiatami.

Już teraz była okazja do mieszanych emocji: ponurego pamiętania umarłych, ale także świętowania sprawy, którą oddali swoje życie.

Jak pisze historyk z Yale David Blight w swojej książce Rasa i spotkanie, wczesne przemówienia dla Dekoracja Dzień- nazwa pierwotnie nadana święcie i używana wraz z „Dniem Pamięci” do połowy XX wieku - często świętowała walkę żołnierzy Unii o położenie kresu niewolnictwu i utrzymanie związku. (Dzień Pamięci Konfederacji, który wciąż obchodzony jest w kilku miejscach, był czymś innym.) Zaraza cytaty odręczny list od korespondenta prasowego, który opisał ceremonię z 1865 r. przeprowadzoną przez byłych niewolników w Charleston, S.C., w którym oznaki emocji uczestników są konkretnie określane jako „łzy radości”.

Ale podczas gdy Nowy Jork Czasy w 1869 r. wspomniał, jak ważne byłoby „mieć na uwadze” oryginalny cel”Tego dnia, niewiele ponad dekadę po zakończeniu wojny, niektórzy już widzieli, że„ radość ”Dnia Pamięci zaczynała przeważać nad wspomnieniem. „Stary patos i powaga tego aktu również zniknęły, z wyjątkiem bardzo cichych wiejskich miejsc”, Nowy Jork Trybuna napisał po Dniu Dekoracji 1875. The Trybuna kontynuował swoje lamenty w 1878 r.: „Bezczynnie byłoby zaprzeczyć, że gdy indywidualny smutek upadłych znika, dzień stopniowo traci swoje najlepsze znaczenie. Aspekt wakacyjny pozostaje; o ile dłużej polityczny charakter tego święta pozostanie, nie możemy odgadnąć. ”

Nie minęło dużo czasu, zanim uznano, że coś się zmieniło. „Namiętności chłodziły” w latach 80. XIX wieku, historyk James McPherson napisał o historii Dnia Pamięci, i ponure piosenki, takie jak „Strew Blossoms on their Graves” i „Cheers or Tears”, zostały zastąpione bardziej „porywającymi melodiami”, takimi jak „Rally” „Round the Flag”, „Marching Through Georgia” lub „Dixie”.

Kontekst z końca XIX wieku, w którym pojawiły się święta, przyczynił się do zmiany. Z jednej strony, było tylko kilka świąt, w których pracownicy mieli dzień wolny, zauważają historycy Richard P. Harmond and Thomas J. Curran w swojej książce z okazji Dnia Pamięci. W 1873 r. Nowy Jork uczynił Dzień Dekoracji jednym z takich świąt, zawieszając działalność. Do 1890 r. Wszystkie stany północne podążyły za Nowym Jorkiem, aw 1889 r. Kongres uczynił 30 maja świętem narodowym. (Data zmieniła się na ostatni poniedziałek maja do akt uchwalony w 1968 r). Dzień Dekoracji był więc niezwykłym wytchnieniem w ich harmonogramach, okazją dla fanów sportu do uczestnictwa w popołudniowych grach lub dla rodzin na wycieczki na plaże takie jak Coney Island. Wkrótce stało się powszechną praktyką dzielenie różnicy w Dniu Pamięci, odwiedzanie cmentarza rano, a następnie relaks po południu.

Pobierz swoją historię w jednym miejscu: zapisz się na cotygodniowy biuletyn TIME History

Ale nie wszyscy byli zadowoleni z tej zmiany.

Cincinnati Pytający nagłówek zapytał „Czy dzień pamięci ma być zbezczeszczony przez sporty wakacyjne” w 1883 r. Prezydent Grover Cleveland znalazł się na pierwszych stronach gazet w 1887 roku, po tym jak został oskarżony o spędzenie Dnia Pamięci Wędkarstwo. W 1889 r Wielka Armia Republiki odnotowała „rosnąca tendencja do tego, aby Dzień Pamięci był okazją do świętowania i pobłażania w grach i sportach obcej dla celu dnia oraz świętego ducha, który powinien go charakteryzować” podczas corocznego spotkania i potępili „pobłażanie sportom publicznym, rozrywkom i wszelkim rozrywkom w Dniu Pamięci jako niezgodne z odpowiednimi celami dnia”. W Chicago w 1896 r. Obrót silnika. Dr William B. Wyciek metodystycznego Kościoła episkopalnego św. Pawła zrozpaczony „wstydem”, jaki wywołał, gdy jako naród „tak bardzo zapominamy o sobie, że obchodzimy Dzień Dekoracji dzień przezabawnej, szalonej zabawy, bez myśli o starych, starych i słabych chłopcach, których serca krwawią i na nowo rozdarte wspomnieniami. ”Nowy Jork Trybuna napisał ten sam rok ludzi, którzy krytykowali to, że ten dzień został „zbezczeszczony” przez „bezmyślną wesołość, sport i rozrywkę” (choć w dokumencie zauważono, że „prawdziwa funkcja” święta w celu „stymulowania patriotyzmu” nie wyklucza się wzajemnie z „patriotą” radość"). W 1898 r. Jeden zwolennik GAR powiedział w Nowym Jorku Czasy że Wielka Armia „modli się o zaprzestanie tego otwartego sportu, który szkodzi uroczystości tej okazji”. W 1910 r. Niektórzy członkowie GAR zasugerowali nawet całkowite zakończenie Dnia Pamięci, zamiast kontynuować ten dzień imprezy.

Żadna z tych nieufności wydawała się nie mieć większego wpływu na to, jak ludzie spędzali Dni Pamięci. Do czasu pierwszy Indianapolis 500 wyścig odbył się 30 maja 1911 r., nie był to gorący i niecodzienny wyścig.

I jak na ironię okazało się, że przeniesienie Dnia Pamięci z dala od początków wojny domowej pomoże przetrwać święta przez dziesięciolecia.

GAR osiągnie szczyt członkostwa pod koniec XIX wieku, ponieważ młodsze pokolenie, które prawie nie pamiętało wojny domowej, było wchodzić w swoje- a jednak Dzień Pamięci przeżył. Do tego czasu był dobrze zakorzeniony w amerykańskim życiu społecznym i nie potrzebował bezpośredniego połączenia z wojną secesyjną, aby mieć sens.

Nawet po tym, jak ostatni weteran wojny domowej zmarł w latach 50. XX wieku, gazety i opinia publiczna nadal wyrażały pogląd, że istnieją pewne rzeczy, które należy zrobić w Dniu Pamięci, w tym tradycyjną, jak dotąd, poranną wizytą na cmentarzu - do tego czasu przedłużoną ku czci poległych we wszystkich wojnach amerykańskich - i popołudnie gody. Nowy Jork Czasy 1961 opisał „smak Dnia Pamięci” jako „czerwone maki z krepy w dziurkach z klapami, lśniące szorowanie skautów, politycy przemawiają w wiosennym słońcu, wieńce na grobach, leniwe wakacyjne popołudnie w domu lub w domu plaża."

Kiedy pionier socjolog William Lloyd Warner badał znaczenie Dnia Pamięci w 1959 roku książkaŻywych i umarłych, o symbolicznym zachowaniu w Ameryce, argumentował, że Dzień Pamięci był okazją do wspólnego zmierzenia się z lękiem przed śmiercią, oraz że tradycyjna parada społeczna wywołała wrażenie „euforii”, która naśladowała poczucie siły grupy, którą odczuwali ludzie podczas wojna. Świeckie i święte aspekty dnia łączyły przyjemność i rekreację z żałobą i ceremoniami wyrażającymi smutek i jedność. Dla niektórych ludzi dzień pochylił się bardziej niż jeden, ale kiedy Warner obserwował to w Lata 40. i 50., Dzień Pamięci - w tym jego bardziej ponure aspekty - były nadal wspólnym rytuałem Amerykanie

W następnych dziesięcioleciach, przynajmniej dla tych, którzy nie mieli osobistego związku z wojskiem, aspekty pamięci zniknęły jeszcze bardziej, podobnie jak wiele sprzeciwów wobec tej zmiany.

Po Wietnamie argumentował historyk religii Catherine Albanese w 1974 r., zbiorowa natura Dnia Pamięci, którą Warner opisał nie tak dawno temu. Kraj podzielił się co do tego, co to znaczy dla amerykańskiego żołnierza, i celu wojny w ogóle. Dzięki przeniesieniu wakacji do poniedziałku na początku lat 70. rosnąca komercjalizacja sprawiła, że ​​weekend stał się okazją do robienia zakupów, nie tylko sportu i wakacji. Zwiedzanie grobów poległych podczas wojny pozostaje część dnia dla niektórych i nadal jest obserwowana na cmentarzach takich jak Arlington, stała się mniej publiczną częścią dnia.

Ale, jak wskazał Albanese, zmiana sposobu obchodzenia Dnia Pamięci nie była oznaką zbliżającego się końca dnia, moralnej degeneracji czy upadku amerykańskiej jedności. Pisała raczej, że warunki społeczne ewoluują, a obserwacje odpływają i płyną w ich znaczeniu. „Choć charakteryzowanie Amerykanów jako śpiewających Requiem na Dzień Pamięci może być zbyt dramatyczne, już cicho wpisują epitafium” - napisała na zakończenie. „I wcale nie apokaliptyczne, ich niechęć wydaje się zwykłym wydarzeniem kulturalnym”.